Sjotten in Qatar

De voorbije week was best wel heftig en heel erg leerzaam. Over hypocrisie bijvoorbeeld. Het begon met de eis van Wouter De Vriendt, collega-kamerlid voor Groen, die de opschorting vroeg van de handelsrelaties met Saudi-Arabië. Dat land scoort zeer slecht op het vlak van mensenrechten maar dat is niets nieuws. Wat wel nieuw was: de aanslagen in Parijs op die vrijdag de 13^e. En dus zou zo’n maatregel ook een zaak zijn van interne “veiligheid en welbegrepen eigenbelang”.

Die koppeling Parijs/Saudi-Arabië werd in de loop van de week geregeld vergeten in de brede controverse die volgde. In een debat op de VRT (De Afspraak) waagde ik het op te merken dat de staat Saudi-Arabië geen bondgenoot is van IS maar een formele tegenstander. Wie is de vijand? Als De Vriendt zelf naar de aanslagen in Parijs verwijst, dan is het antwoord natuurlijk IS (of Daesh, zoals tegenstanders van IS verkiezen). Als we die willen bestrijden, dan moeten we eerder bondgenoten zoeken dan een andere tegenstander van IS aanpakken.

In Wenen vinden onderhandelingen plaats om het probleem Daesh aan te pakken. Aan die tafel die een internationale coalitie moet opleveren: de VS en Rusland, sedert enkele weken zowaar ook Iran, verder Irak, Libanon, Egypte, Turkije, de Europese Unie (+ een Franse afgevaardigde) én… jawel, Saudi-Arabië.

Niet iedereen is elke dag met internationale politiek of het Midden-Oosten bezig. Dat Saudi-Arabië, een akelig regime op basis van het salafisme/wahabisme, één pot nat lijkt met het akelige IS/Daesh dat ook het salafisme aanhangt, is vanzelfsprekend. Maar de realiteit blijkt een stuk genuanceerder. Nu ben ik niet in de politiek gestapt om valse waarheden te gaan verkopen, bijvoorbeeld omdat ze goed klinken of beter te verkopen zijn. Het beleid, en dus ook het buitenlands beleid, moet steunen op feiten.

Moeten we Saudi-Arabië, de vijand van onze vijand IS, dan als vriend beschouwen? Absoluut niet en terecht gaat deze regering de activiteiten van onder meer Saudi-Arabië in ons land veel nauwkeuriger opvolgen en zo nodig optreden tegen haatpredikers of dubieuze financiering. Dat hadden vorige regeringen al zoveel vroeger moeten doen.

Maar ‘bondgenoten in specifieke gevallen’ en ‘vrienden’ zijn geen synoniemen. Vanuit die ijzeren logica bevestigde minister Reynders donderdag in de kamer dat de visie die ik verdedigde ook daadwerkelijk regeringsbeleid is, steunend op de internationale consensus dat Saudi-Arabië in de coalitie tegen IS hoort en niet in het kamp van IS.

Overigens, veel ijver legt Saudi-Arabië momenteel niet aan de dag in die strijd tegen IS. Die internationale coalitie komt maar niet van de grond en alles wijst er op dat Saudi-Arabië de strijd tegen Iran (in Jemen) belangrijker vindt. Dat is vandaag de sterkte van IS. Daesh is voor zowat alle betrokken groepen ‘de op één na grootste vijand’. Besluit: in de feiten pakt niemand Daesh echt prioritair aan. Onze benadering wil breken met die feitelijk situatie.  

Saudi-Arabië is geen vriend en terecht gaat deze regering de activiteiten van dat land bij ons veel nauwkeuriger opvolgen en zo nodig optreden tegen haatpredikers of dubieuze financiering

Wat me in de controverse vorige week weer opviel was de hypocrisie die zovelen zonder gêne ten toon spreiden. Een politicus die zich radicaal tegen mij keerde, zat enkele weken geleden nog aan de feesttafel met afgevaardigden van het Iraanse parlement, die hij dagenlang begeleidde op hun reis door België. Dialoog is belangrijk, luidde zijn argumentatie toen, waarop hij verder begon te lobbyen om een studiereis naar Teheran los te peuteren. Voor Iran is dialoog belangrijk maar voor Saudi-Arabië niet dan? (Ik zat trouwens, minder prominent weliswaar, ook mee aan die tafel nadat we een dag eerder scherpe vragen over de mensenrechten en de toestand van minderheden in dat land hadden gesteld.)

Een ander oppositielid dat zich voorbije week nadrukkelijk in het debat mengde, zit volgende week met een delegatie in China. Volgens Amnesty International worden daar jaarlijks duizenden doodstraffen uitgevoerd. Het land staat met voorsprong eerste op de wereldlijst van uitgevoerde staatsexecuties. Leve de dialoog dan toch maar?

Een ander treffend staaltje. Voor Actua TV debatteerde ik over deze kwestie met Wouter De Vriendt, Dirk Van der Maelen (SP.A) en Tim Vandenput (Open VLD). Die Van der Maelen bestond het donderdag zowaar om voor de VRT-camera’s te beweren dat wij (de N-VA) 130 mensen laten afknallen in Parijs voor 900 jobs. Naast het feit dat het een absoluut dieptepunt in debathygiëne betreft, legt hij weer de simplistische koppeling tussen de IS-terreur in Parijs en de Saudische overheid.

Goed, Actuadebat dus, dat vanaf 18 uur (zaterdag 28 november) kan bekeken worden op die zender: de laatste vraag ging over voetbal. Moeten de Rode Duivels, als ze zich kwalificeren, deelnemen aan het wereldkampioenschap voetbal in Qatar in 2022, wilde de moderator weten.

De Vriendt en Van der Maelen, grote tegenstanders van het ernstig maar voorzichtig in overweging nemen van privéinvesteringen met jobcreatie waar ook Saudi’s bij betrokken zijn, vonden wel allebei dat de Rode Duivels in Qatar moeten gaan voetballen. Qatar is één van de 13 landen waar je de doodstraf kunt krijgen omdat je ongelovig bent, al wordt die de laatste jaren niet meer daadwerkelijk uitgevoerd. De bouw van de voetbalstadions in Qatar zou volgens de bronnen die De Vriendt, Van der Maelen en co. graag aanhalen zowat 4000 mensenlevens kosten van bouwvakkers die eigenlijk slaven zijn. Qatar is ook actief in de financiering van extremistisch islamisme.

Maar voetbal bekijken onze wereldverbeteraars toch weer net iets anders. Dus, we gaan sjotten in Qatar. Olé olé olé olé…

(Lees ook onder meer: ‘Hoe huiveringwekkend ook: we moeten kiezen: Saudi-Arabië of IS’)

Hier geplaatst op 28 november 2015.

Foto: Het logo van Qatar 2020

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.