Op een zomerse zaterdag in maart

Eigenlijk gaat het over voorbije zaterdag, toen de blauwe hemel iedereen in een euforische lentesfeer bracht. Een van de prettige dingen aan Mortsel blijft dat van daar uit Antwerpen per fiets bereikbaar is. Ik trapte mijn stalen ros door ‘mijn’ Berchem, het district dat het centrum van de Koekenstad scheidt van mijn thuisstad (jawel, ook Mortsel is officieel een stad!). Als je de eerste 28 jaar van je leven in een gemeente doorbrengt, mag je van ‘mijn’ spreken. De paar honderd meter die mijn huidige woning van Berchem verwijderd ligt, maakt dat recht niet ongedaan.

Zelfs de ‘drie zatten’ genoten van het prille zonnetje. Voor de niet-ingezetenen: Frédéric de Merode viel in Berchem tijdens de Belgische opstand in 1830 en overleed enkele dagen later in Mechelen. Naar aanleiding van de 75^e herdenking van België werd in 1905 op de Grotesteenweg een monument te zijner ere opgericht, ongeveer op de plaats waar hij dodelijk werd geraakt. Daarop zie je hem vallen, moeizaam ondersteund door twee trouwe kompanen. Maar de volksmond is vlijmscherp en bij ingezetenen staat het stenen eerbetoon weinig respectvol bekend als ‘de drie zatten’.

Op de hoek van de Belpairestraat, recht tegenover ons heldhaftige trio en op één van de schaarse lapjes groen die Berchem-centrum telt, was het een drukte van jewelste. Een fiets heeft een rem en daar kneep ik in waardoor we – fiets en ik – tot stilstand kwamen. Handig zo’n ding. Aangezien ik had afgesproken met iemand die doorgaans te laat komt, kon ik me een en ander veroorloven.

Enkele dagen eerder zag ik op datzelfde grasveld houten afrasteringen liggen. Nu werden die door ijverige handen volgeschept met potgrond. Aan de overzijde lag een stevige hoop zwarte aarde, dus moesten de noestige grondwerkers zich absoluut niet inhouden met hun kruiwerk.

Een affiche tegen een paal zorgde voor tekst en uitleg. ‘Buurtcentrum Posthof en het district Berchem werken hier samen met de buurt aan een moestuin’, stond er onder meer. Wie wil, krijgt ook een strook. Bram een berichtje sturen, volstaat. De zonnestralen begroetten de naarstige moestuiners passend bij het geschikt maken van de percelen voor het latere plant- en zaaiwerk.

 Zei Ben Weyts onlangs niet in de krant dat N-VA een gemeenschapspartij was die staat voor samenhorigheid? Dit is zo iets wat ik mij daar bij voorstel.

Niks speciaal allemaal en het initiatief zal de honger in de wereld niet terugdringen maar in hartje Berchem is zo’n tafereeltje bepaald apart. Gezellig geklets concurreerde met de drukke Grotesteenweg; kinderen probeerden de potgrond al spittend uit; mensen die er wellicht ook weinig van kennen, gaven andere amateurs raad; het leek alsof het allemaal bij een normale zaterdag hoort dat gebuurt, al sluit ik niet uit dat de meesten daar elkaar misschien amper of zelfs niet eens van ziens kennen. Idyllisch zowaar.

Het grasveldje, zo vertelde me N-VA-districtsvoorzitter Evi Van der Planken, kwam onlangs in bezit van de stad. Tot er een definitieve bestemming aan wordt gegeven – daarover beslissen omwonenden via een rondvraag – mag dat Buurtcentrum Posthof daarop tuintjes aanleggen voor kansarmen die van de boerenstiel geen kaas hebben gegeven maar wel eens graag hun eigen lapje bewerken.

Ik heb de lezer vooraf gewaarschuwd dat het melig zou worden. De klassieke volkstuintjes, ‘tuin van de werkman’, hebben altijd een bijzondere aantrekkingskracht op mij uitgeoefend. Mooi dat het idee springlevend blijft.   

Ik zette mijn tocht naar de binnenstad fluitend verder. Het tafereel verhoogde mijn lentegevoel aanzienlijk en ik was niet de enige mocht ik net vastgestellen. Zei Ben Weyts onlangs niet in de krant dat N-VA een gemeenschapspartij was die staat voor samenhorigheid? Dit is zo iets wat ik mij daar bij voorstel. Samen handen uit de mouwen steken.

(In ‘het stad’ was het even later trouwens ook plezant. Je zou voortgaand op de gezichten niet vermoeden dat die stad volgens bepaalde bronnen al ruim een jaar zucht onder een schrikbewind.)  

FOTO: eigen gsm-werk

(11 maart 2014)