Met de karwats wetten door het parlement jagen?

Met de karwats wetten door het parlement jagen?

Mijmering na een nacht in hechtenis in een parlementaire commissiezaal

Om drie uur dinsdagnamiddag begon in de commissie sociale zaken de bespreking over het wetsontwerp omtrent ‘langer werken’. Zeventien uur later eindigde de zitting zonder eindstemming. Poging om het wetsontwerp over pensioenen met de karwats door het parlement te jagen mislukt? De waarheid luidt toch iets anders.  

 

Zo’n wetsontwerp over ‘langer werken’ in het kader van de pensioenhervorming mag terecht de stempel ‘heel belangrijk’ krijgen. Gisteren startten we de bespreking daarvan in de commissie sociale zaken om 15 uur, de werkzaamheden werden opgeschort om 8 uur vanmorgen, zeventien uur later.

 

De werkzaamheden startten voor vele lopende camera’s en ijverig noterende journalisten. Die verdwenen één na één, zodat we de lange nachtelijke uren journalistenloos doorbrachten. Wie kan hen ongelijk geven? Zeventien uur aan één stuk vergaderen? Ik ben pas één jaar politicus, dat is echt niet lang genoeg om dit normaal te vinden.

 

Want een echt debat was het zeker niet. Het begon met anderhalf uur getwist over procedures. De aansluitende tussenkomsten over de inhoud gingen niet altijd echt over de inhoud van dit wetsontwerp; en ik ben nu erg vriendelijk. Enfin, voor de goede zaak – het duurzaam maken van ons pensioenstelsel – hebben we wel wat over. Een nacht doorbrengen luisterend (nu ja) naar, soms urenlange, interventies die vooral gekenmerkt worden door hun oeverloosheid, is tenslotte nog een relatief lage prijs voor hetgeen op het spel staat.

 

Maar waarom wilde de meerderheid – wij dus ook – tot elke prijs doorgaan tot de eindstreep? Waarom niet schorsen in de vooravond om op een later tijdstip te hervatten? Waarom wilde de meerderheid dit ontwerp met de karwats door de commissie jagen?

 


Welke normale mens zou begrijpen dat een vijftal weken niet volstaan om een wetsontwerp goed te keuren?


 

Want dat is wat de oppositie de meerderheid verwijt. Uiteraard willen wij deze etappe van de pensioenhervorming voor de zomer goedkeuren. Er zullen nog etappes volgen, vooraleer die pensioenhervorming helemaal zal afgerond zijn. We willen het tempo er in houden. Er is toch geen enkele goede reden om op 23 juni te besluiten dat we voor het zomerreces een belangrijke wet niet meer zouden kunnen goedkeuren? Welke normale mens zou begrijpen dat een vijftal weken niet volstaan? Hallo, karwats?

 

En waarom kon het om 8 uur ’s morgens wel om de besprekingen op te schorten om ze volgende week voort te zetten? Het toverwoord luidt hier ‘herenakkoord’, al speelden ook vrouwen hun rol. In de loop van dinsdag bleek dat de oppositie – althans, de socialistische poot daarvan – geen afspraken wilde maken over een haalbare agenda, zonder de zinloze proceduriële obstructietrukendoos open te trekken. Daarom werden we spijtig genoeg verplicht om het debat meteen helemaal te voeren. (Door alle procedures uit te putten kan de oppositie de behandeling nog heel wat stokken in de wielen steken en daar moesten we ons bij gebrek aan afspraak op voorzien.) Toen er wel een akkoord mogelijk bleek over een ernstige bespreking zonder procedurele hocuspocus was er voor ons alvast geen enkele reden meer om nog door te gaan tot de finish.

 

Misschien hadden die zeventien uren samen opgesloten zitten in de commissiezaal toch zin en zorgden ze voor een noodzakelijk minimum aan wederzijds vertrouwen over de praktische manier van werken. Men zou haast aan het Stockholmsyndroom gaan denken.

 

Gelukkig maar dat we een akkoord vonden, want af en toe, onder meer tijdens het antwoord van minister van pensioenen Bacquelaine, kwam de oppositie wel zinvol tussen met pertinente vragen – waar wij vanuit de meerderheid dan ook graag op antwoorden. Dit wetsontwerp biedt zeker boeiende stof voor een interessant inhoudelijk debat. Laten we de doos met vertragende procedurespelletjes daarbij liefst gesloten. En ik mag zeker ook hopen dat het debat to-the-point mag zijn, met tussenkomsten die naar de kern gaan waarbij woord en wederwoord de plaats innemen van een woordenbrij van ellenlange monologen.

 

Aan het publiek om dan te oordelen over juist en fout.

 


Het VTM-nieuws hierover.

Het VRT-nieuws hierover.


 

 

Hier gepubliceerd woensdagochtend 24 juni 2015.

 

 

Foto: Een verlaten parlementsgang ergens halfweg de nacht. 

 

 

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.

 

Labels