De Wetstraat, meer Dorpsstraat dan men denkt

We zijn vertrokken voor de finale uren van dit parlementaire werkjaar. Straks volgt de laatste stemming over de programmawet, laat in de avond, in de vroege ochtenduren of toch nog een extra zitting morgen? Het hangt af van de energie die de sprekers nog kunnen aanboren.

Eergisteren besteeg ik het spreekgestoelte voor de resolutie over de Armeense genocide, gisteren ruim twee uren voor de pensioenwet. In het eerste geval volgde een unanieme ja-stem – met enkele onthoudingen – in het tweede trok een gewone coalitiemeerderheid het laken naar zich toe. Vandaag laat ik dat spreekgestoelte aan de collega’s. Na die laatste stemming straks gooi ik er een weekje de blok op om af te kicken van mijn eerste jaar als kamerlid.

Bracht dat jaar verrassingen? Niet echt en toch. Aangezien ik al zo’n kleine drie decennia actief ben in de zogenaamde belendende percelen, had ik wel een beeld van de tent waarin ik zou terecht komen. Geen echte verrassingen dus maar toch werd het beeld scherper gesteld. De compromiscultuur, de beperkte macht van de wetgevende macht, de politique politicienne, de al te scherpe grenzen tussen meerderheid en oppositie, de soms gênante obstructie van die oppositie, de soms degoutante neerbuigendheid van de meerderheid die weet op het eind toch te zullen winnen, de inefficiëntie, de vele werkuren die geklopt worden, de wereldvreemdheid af en toe, de terechte en ook onrechtvaardige kritiek die politici – de laagste aller beroepscategorieën – moeten verduren. Het zijn geen clichés, geloof het van wat nu een ervaringsdeskundige mag heten.

Maar boeiend is het ook allemaal. Het doet er wel toe wat we hier uitspoken. Maar ooit echt tevreden zijn, dat zit er niet in. Dit is geen binaire wereld van juist of verkeerd, van gelijk of ongelijk. Het beeld dat een paard dat door de politieke besluitvormingsmolen wordt gestuurd daar uit komt als dromedaris klopt. Soms is het zelfs een draak die op het eind verschijnt.

Geen zwart/wit, alleen talloze tinten grijs. Geen leeg blad, alleen volgeschreven kladnotaatjes. Nooit een rechte lijn naar het heilige doel, alleen bochtenwerk. Bevredigen kan en doet het nooit echt.

 We slagen minder dan we hadden kunnen hopen, veel meer dan we hadden kunnen vrezen

Dat je moet spelen met de kaarten die je in handen hebt en nooit met deze die je in handen zou willen houden, vormt een ijzeren wetmatigheid. De N-VA wordt soms verweten onvoldoende te blaffen. Bijvoorbeeld en vooral waar het onze communautaire agenda betreft. We zijn hier zowaar slachtoffer van onze eerlijkheid. We vonden geen bondgenoten voor dat belangrijke onderdeel van ons programma. Dat waren de kaarten waarmee we konden spelen. De kans om op andere terreinen, in uitvoering van de wens van een grote meerderheid van de Vlaamse kiezers, de tanker van koers te doen veranderen, wilden we wel grijpen. We zijn daar heel correct in en wekken geen valse indruk door slap te rollen met onbestaande spierballen. Maar tot we Vlaanderen kunnen geven wat nodig is – volwaardig zelfbestuur dus – eisen we het Belgische terrein op in plaats van teleurgesteld de plaat te poetsen en het heft in andere handen te laten.

Die tanker van koers doen veranderen is een moeilijke klus. We slagen daar minder in dan we hadden kunnen hopen, veel meer dan we hadden kunnen vrezen.

Het is me dit voorbije jaar vooral duidelijk geworden dat blaffende honden geen invloed hebben op de richting die de karavaan uitgaat. Niets zieliger dan keffers die de indruk proberen te wekken pitbulls te zijn. Ze zorgen voor wat oppervlakkig en kortstondig amusement bij omstaanders. Heel even maken ze indruk op andere keffers maar de rest van de wereld wendt snel verveeld de blik af.

Moeilijk overleg met bondgenoten die toch andere visies huldigen, trage besluitvorming, de harde wetmatigheid van de coalitieafspraken – zijn we loyaal, dan heten we principeloos; zijn we het niet genoeg, dan valt het verwijt kibbelmeerderheid – de kleinmenselijke spelletjes, vertrouwen dat geschaad wordt, achterdocht die onterecht blijkt… voorbije jaar leerde me dat zo’n parlement vooral heel erg lijkt op het gewone leven.

Gepubliceerd op 24 juli 2015, (vermoedelijk) laatste zittingsdag van de Kamer.

Foto: mijn werkplek

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.