De verwrongen visie van Agirdag op het Vlaams-nationalisme

“Ik ben een betere Vlaams-nationalist dan De Wever zelf”. Aan het woord is Orhan Agirdag, Vlaams academicus met Turkse grootouders, vandaag in een interview met De Morgen onder de titel ‘Iedere partij liet racisme groeien’.

Over Agirdags pleidooi om in ons onderwijs ook Turks, Arabisch, Chinees en andere talen te gebruiken, wil ik het hier niet hebben. Op dat soort ideeën reageerde ik eerder al omdat ik ze nefast vind. Echt los van hetgeen waarover het hieronder zal gaan, staan Agirdags ideeën over talen op school echter toch niet.

Het interview gaat over racisme. De socioloog ontwaart dat overal behalve in de allochtone gemeenschappen. Geen woord daarover althans in het interview. Racisme is blijkbaar een fenomeen dat alleen autochtonen treft. Dat de Agirdags van deze wereld er ook mee weg komen als ze een krantenpagina lang geen spoor van evenwichtig denken over racisme laten blijken, blijft toch treffend.

Maar vooral zijn bewering een betere Vlaams-nationalist te zijn dan Bart De Wever trof niet alleen mij want die zinssnede haalde de voorpagina van de krant. Die dient om kopers te lokken en zet dus alleen de treffendste passages.

Agirdags redenering gaat als volgt: “Als boegbeeld van de Vlaamse Beweging klaagde Van Cauwelaert aan dat kinderen hun moedertaal niet mochten spreken op school. Een eeuw later voelen kinderen met een kleurtje dezelfde vernedering. (…)

We moeten blijkbaar dankbaar zijn voor de kansen die we krijgen, want in de redenering van sommigen is dit stuk grond hier nog altijd van 'ons'. Het bloedracisme is niet meer aanvaard, maar het bodemracisme gaat gewoon verder. Wie wil vooruitgaan in het leven, moet zijn afkomst afgooien. En dat is triestig.

Het is onbegrijpelijk dat Vlaams-nationalisten dat normaal vinden. Nog niet zo heel lang geleden kwamen ze op tegen de Franstalige bourgeoisie omdat ze hun eigen cultuur niet mochten beleven. Nu dwingen ze andere bevolkingsgroepen om hetzelfde te doen. Ik ben met andere woorden een beter Vlaams-nationalist dan Bart De Wever zelf."

Voila, beter dan De Wever zelf, zo zegt Agirdag zelf. Ik leer hier echter vooral uit dat Agirdag het wezen van ons inclusief Vlaams-nationalisme niet begrepen heeft want hij verwart het op een nogal pijnlijke manier met het francofoon-imperialistische standpunt. Ook daarover schreef ik eerder al (onder meer in dit stuk) maar hier graag kort even herhalen.

Daarom is onze versie van het nationalisme een voorbeeld van beschaving.

Wat Agirdag ‘bodemracisme’ noemt, heet eigenlijk ‘territorialiteitsbeginsel’. Wie wettelijk in Vlaanderen woont, daar ook zijn/haar toekomst wil uitbouwen en dat samenlevend met de mensen om hem/haar heen wil doen, dat is een Vlaming. De Franstaligen zien dat anders. Een francofoon is en blijft een francofoon, waar die ook woont. Respect voor het land(sdeel) waar je gaat wonen? Dat is er bij hun ‘personaliteitsbeginsel’ niet bij. Eens francofoon, altijd francofoon. Zo ook bij Agirdag: eens Turk, altijd Turk. Want ook na drie generaties blijft Turks blijkbaar ‘de moedertaal’.

Als de Vlaams Beweging het recht opeiste om onderwijs te volgen in het Nederlands dan deed ze dat voor Vlaanderen, niet in Charleroi of Istanbul. Frans Van Cauwelaert dacht daar inderdaad wat anders over als het over Charleroi ging want hij dacht in termen van formele landsgrenzen. Er zat een neiging tot binnen-Belgisch imperialisme in Van Cauwelaerts visie die daarbij vooral op de Vlaamse moederschoten rekende.  

Het Vlaams-nationalisme dat wij belijden staat extreem afkerig van het imperialisme. Daarom is onze versie van het nationalisme niet alleen ongevaarlijk voor het buitenland, ze is zelfs een voorbeeld van beschaving. Geen troepen soldaten, kolonisatoren of moederschoten die de Lebensraum gaan uitbreiden; neen, een open uitnodiging om ‘mee te doen’ met respect voor wat inwijkelingen hier aantreffen.

‘In Vlaanderen Vlaams’, zo luidde de sloganeske vertaling die Agirdag eventjes voor het gemak verminkt tot ‘Voor Bloedvlamingen Vlaams!’. Agirdag zit eigenlijk dicht tegen het ‘eens Turk, altijd Turk’-standpunt dat gevaarlijk want imperialistisch is en als vorm van racisme het samenleven in Vlaanderen fnuikt. Het mag dan ook niet verbazen dat hij in feite ook heel erg dicht aanleunt bij de gedachtegang van de ‘Vlaamse Verdedigingsliga’-figuren.

Na het jammerlijke ongeluk dat het leven kostte aan de 15-jarige Ramzi Kaddouri, gingen de vrienden van die facebook-club zwaar overstag. Uit de ‘verdediging’ (alsof het verdedigbaar zou zijn) van dat ranzige discours bleek dat de kranten volgens die facebookclub in de fout waren gegaan door Ramzi een 15-jarige ‘Vlaming’ te noemen. Dat ging deze adepten van de raszuiverheid te ver. Ramzi was een Genkenaar, een Belg desnoods maar zeker geen ‘Vlaming’. “Zien Vlamingen er tegenwoordig zo uit”, luidde de fb-post die alle poorten van de gortigheid uit de hengsels beukte. Daarmee plaatst die uiterst-rechtse club zich in een traditie die ook in de Vlaamse Beweging bestaat maar er niet bepaald de betere versie van is zoals Agirdag beweert, wel een minderheidsstroming.

Zo’n Turk (of Marokkaan) kan wel in Vlaanderen wonen, een Vlaming wordt hij nooit, zegt de Vlaamse Verdedigingsliga. Een Turk kan wel in Vlaanderen wonen, Turks blijft de moedertaal, vindt onze socioloog van dienst. Het verschil tussen beide visies wordt dan erg klein. Er zit zowaar iets van een bloedracist in Agirdag en zo lang dat het geval is, zal hij nooit een goede Vlaams-nationalist kunnen worden. Dat doet de Vlaamse Verdedigingsliga opgelucht ademhalen; ik betreur het.

Geplaatst op 6 augustus 2016.

Foto: Stuk van de kaft van een boek van Céline Preaux ‘In Vlaanderen Vlaams – het einde van Belgisch Vlaanderen’

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.