De escalatie van de spanningen tussen Turkije en Syrië

Mevrouw de eerste minister, wij herinneren ons allemaal dat in 2016 een realpolitikdeal werd gesloten met Turkije, omdat het water ons aan de lippen stond. Dat was natuurlijk om tijd te winnen, zodat er definitieve en fundamentele oplossingen konden worden uitgewerkt. Intussen zijn we zoveel jaren later en schiet men in paniek door de nieuwe situatie, die schijnbaar onverwacht is.

Dat klinkt vreemd, want men had kunnen verwachten dat de Turkijedeal op een bepaald ogenblik door Erdogan als chantagemiddel zou worden misbruikt. Ik heb dat toen al gezegd.

Laten we ook niet vergeten dat Turkije met de problemen in Idlib buiten de eigen grenzen opereert, dat Erdogan een offensief organiseert in een ander land en op die manier een vluchtelingenstroom creëert. Hij heeft de vluchtelingenstroom actief op gang gebracht.

Ik hoop toch dat wij – ik hoor hier toch af en toe andere geluiden – hier uitsluitend president Erdogan als verantwoordelijke aanduiden voor de crisis aan de grens met Griekenland vandaag. Niemand anders is verantwoordelijk voor dat onderdeel van de crisis.

Mevrouw de eerste minister, Turkije wenst zowaar steun te krijgen voor de operaties in Syrië, waar het trouwens dubieuze bondgenoten van Belgische nationaliteit heeft, zoals ik afgelopen week kon vernemen. Het gaat met name om Syriëstrijders die met een NAVObondgenoot gemeenschappelijk in Idlib optreden, il faut le faire.

Hoe reageert u op de vraag van Turkije om bijkomende steun?

Hoe zult u reageren op de huidige toestand? Ik hoor immers stemmen opgaan voor meer geld en zelfs stemmen om de illegaliteit te helpen faciliteren. Dat is niet de weg die volgens ons zal leiden tot een duurzame oplossing.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mevrouw de voorzitter, mevrouw de eerste minister, zoals gezegd was de deal van 2015 er een om tijd te winnen om een volwaardig Europees grensbeschermingsbeleid te voeren. In 2016 is er dan op Europees niveau een akkoord gesloten dat niet is uitgevoerd. Het wordt de hoogste tijd om verantwoordelijkheid voor de eigen grenzen te nemen.

Realpolitik moet ons de ogen openen voor de feiten. Turkije ligt waar het ligt en wij zullen opnieuw met Erdogan moeten handelen. Erdogan, die trouwens zowel politiek als militair binnenlands in het gedrang is, handelt niet meer uit een positie van macht maar uit een positie van almaar minder macht. Erdogan begrijpt één taal, namelijk klare taal. Klare taal is dat wij nooit zullen aanvaarden dat hij ons chanteert, ook niet met het in het gedrang brengen van vluchtelingen door hen in te zetten als wapens. Klare taal moet de heer Erdogan aanzetten tot een fatsoenlijke manier van samenwerken. Gelukkig is het Europa van 2019 en 2020 niet meer het Europa van 2015. Opnieuw dezelfde situatie schaffen wir nicht mehr. Dat is klaar en duidelijk.

Tolereren dat illegaal grenzen worden overgestoken, ook dat is een inbreuk op de principes van de rechtsstaat.

Plenaire vraag van 5 maart 2020

Foto: Belga