Beachvolley met of zonder

Gisteren zat ik de hele dag in de wagen en tijdens de urenlange autorit bedacht ik dat ik een artikel moet schrijven over beachvolley. Meer bepaald over de wedstrijd Egypte-Duitsland, waarbij de vrouwen van die tweede ploeg de wedstrijd betwistten in schaars bemeten sportbikini’s terwijl de Egyptische strandvolleybalsters het veld betraden in zowat alles verhullende verpakking, de ene met hoofddoek, de andere zonder, ter info voor wie dat ‘detail’ was ontgaan. De Duitse meiden wonnen maar dat helemaal terzijde want daarover had vrijwel niemand het. De foto van de bijna helemaal ingepakte Egyptische en de vrijwel compleet uitgepakte Duitse elk aan haar zijde van het net ging de wereld rond en werd al meteen gepromoveerd tot hét beeld van de nochtans pas begonnen spelen.

Weer thuis stelde ik vast nogal wat commotie veroorzaakt te hebben op sociale media. Gazet van Antwerpen maakte zowaar een online-artikel over mijn twittergedrag, andere kranten heb ik er niet op nagekeken. Ik had blijkbaar iets onoorbaars uitgespookt. ‘Het’ was net voor mijn vertrek gebeurd. Maandagavond stootte ik op twitter veelvuldig op een foto die door een Iraans medium zou zijn verspreid en waarop de Duitse beachvolleydame gefotoshopt was tot een onidentificeerbaar geheel van blokjes. Ook dinsdagochtend passeerde die foto veelvuldig mijn scherm en ik vond hem wel grappig, dus hup, op mijn twittermuur gesmeten. Meteen reageerde iemand dat het een hoax betrof. Dat was mij even ontgaan maar inderdaad, het ging over een namaak-bericht, een parodie eerder dan een hoax trouwens. Een twitteraar die de Iraanse media volgt voegde bovendien aan de discussie toe dat er wel degelijk een gemanipuleerde foto zou verspreid zijn in de media van het land van de ayatollahs. Daarop was de Duitse volledig weggeretoucheerd. Dat is al iets minder potsierlijk dan de blokjesfoto maar toch. Ik zette die echte gemanipuleerde foto dan ook maar en liet de oorspronkelijke, de valse, staan, want tweets wissen doe ik niet. Lijkt me zo achterbaks.  

En toen, terwijl mijn karretje onwetend en dus lustig over de snelweg snorde, gingen de azijnfonteinen op volle kracht spuiten. Want ik had de kluit belazerd en de moslims opnieuw willen stigmatiseren. Typisch N-VA. Lafhartige nieuwsvervalser dat ik was. Enfin, verzuurd links zat blijkbaar weer aan het scherm gekluisterd, talloze pogingen ondernemend om de vooringenomenheid, haat dikwijls zelfs, in diverse variaties in maximaal 140 tekens vorm te geven. Ach, twitter, het blijft toch ook dikwijls een riool, overigens zowel langs links als langs rechts, spetterend van de vooroordelen.  

Wat eigenlijk vooral stoorde, naast het feit dat het gevalletje blijkbaar voor minstens één krant ook nog nieuwswaardig werd geacht: een grapje met de Iraanse media – die niet direct bekend staan voor hun objectieve berichtgeving – wordt vertaald als een poging tot stigmatiseren van dé moslims en een poging tot binnenlandse politieke recuperatie. Dus begrijp ik goed dat die twitterende huichelaars, die vooral politiek willen recupereren, alle moslims op één lijn plaatsen met de Iraanse media? Kritiek op Iraanse media staat gelijk aan kritiek op de islam? En dan verwijten zij anderen simplisme?

Ach, ja ik wil me hier uiteraard wel uitgebreid verontschuldigen voor het feit dat ik de indruk heb gewekt Iraanse media met een verkeerde illustratie te betichten van beeldmanipulatie. Om het goed te maken plaats ik hier de echte foto van first lady Michelle Obama’s optreden op de Academy Awards in 2013 en de foto die het semi-officiële Iraanse nieuwsagentschap toen verspreidde. Gewoon als penitentie.   

Daarmee heb ik natuurlijk nog niet geschreven wat ik achter mijn stuur, onwetend over de schokkende heisa die zich op dat moment afspeelde, had bedacht en op schrift wilde stellen. Hier is het dan, al botst wat ik wilde schrijven en nu ook daadwerkelijk neertik met de zever van Pavlovs twitterhonden. Ik kan mij niet vinden in de kritische reacties op die Egyptische beachvolleybalsters. Voila, het is er uit.

Zonder twijfel walgen moslimfundamentalisten over zoveel vrouwelijke frivoliteit bij die Egyptische ploeg.

Ja, hun outfit was apart. Niet echt prestatiebevorderend, lijkt het, al kan schijn altijd bedriegen. Alle andere vrouwenploegen verschijnen in de gekende beachvolley-kledij: zo weinig mogelijk textiel om net niet strafbaar op het veld te verschijnen. Zo doen ‘wij’ (‘zij’ eigenlijk) aan strandvolley in het westen. Een uiting van respect voor de vrouw of een uiting van bewondering voor het vrouwenlichaam? Of is het tweede een bijzondere vorm van het eerste? Aan de dames in kwestie om daarover te oordelen, laat mij het mijne er van denken.  

Olympische Spelen zijn evenwel geen Westerse Spelen en dus is de westerse manier van doen of kleden daar niet voor iedereen richtinggevend. Terecht, de wereld is divers en dat is op zich een rijkdom.  Trouwens, islamfundamentalisten beschouwen het optreden van de Egyptische strandvolleybalsters ongetwijfeld niet als een overwinning voor hun wereldvisie. Meedoen aan een westerse sport, of meedoen aan zo’n sport, of meedoen aan sport door vrouwen, of sport in het algemeen, heet bij die vrolijke jongens gewoon haram. Zonder twijfel walgen die over zoveel vrouwelijke frivoliteit, niet toevallig tentoongespreid door een ploeg uit Egypte waar de islamisten zwaar worden vervolgd. Ongetwijfeld staan beide Egyptische sportdames – zeker die zonder hoofddoek - heel hoog op de lijst van belasteraars van het ware islamgeloof volgens de IS-adepten.

Laten we de oude fout niet herhalen om de westerse normen wereldwijd te willen opleggen. Die is even verwerpelijk als de nieuwe fout, die er in bestaat de westerse normen zelfs bij ons niet meer te willen verdedigen. Over dat laatste moeten we het hebben!

Geplaatst op 10 augustus 2016.

Foto: Dé foto (en Michelle uit 2013)

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.