Opinie

Het zouden de namen kunnen zijn van twee boeven uit een goede oude Vlaamse stripreeks; een tongbreker voor Franstaligen die het Nederlands onder de knie willen krijgen of gewoon de nuchtere vaststelling van wie met donker beglaasde bril de dingen des levens overschouwt.

Op zondag kan je vooruitkijkend mijmeren maar ook terugblikkend. Dat laatste ga ik vandaag doen en niet zo’n klein beetje ook. Decennia keren we terug in de tijd. Terugblikken op de voorbije week maar ook op vele jaren geleden, want plots zag ik gisteren, al wandelend tussen nietsvermoedende schapen, paralellen die toch een opvallend patroon laten zien.

Een zwak geheugen hoort een mens terughoudendheid op te leggen bij het doen van uitspraken over het eertijdse. Toch zou het me hogelijk verbazen mocht blijken dat ik navolgend thema nooit eerder aansneed. Meer nog; heel waarschijnlijk doe ik dat jaarlijks als dat al niet halfjaarlijks het geval is. Ik heb het namelijk over het twee keer ‘s jaars bruusk wisselen der uren, ook gekend als de zomer- dan wel winteruurproblematiek, dit weekeinde weer hyperactueel.

“Iedere expert zegt mij dat het in november 2021 technisch te laat is om nog te besluiten kerncentrales toch nog open te houden. Met andere woorden: als u de indruk wekt dat wanneer aan die voorwaarden niet voldaan is, die optie toch nog blijft bestaan, dan heeft u zich – al dan niet bewust – door Ecolo-Groen laten bedotten.”Profetische woorden op 2 oktober 2020 bij het debat over het regeerakkoord of gewoon de vaststelling dat premier De Croo zijn achterban bewust voor de gek heeft gehouden? Aangezien ik geen profeet ben blijft alleen de tweede optie over.

Geachte (digitale) vrienden,

Na de week van de State of the Union, die naar traditie lange dagen en korte nachten duurde, werd het politieke dier in me ook deze wetstraatwerkweek meer dan gevoed. De aanhoudende strubbelingen binnen de regering, het begrotingsakkoord dat na één week al werd getorpedeerd door Paul Magnette en de zoveelste paniekronde na de recente stijging in het aantal coronabesmettingen: lees er hieronder mijn mening over.

Toen we de kathedraal Notre-Dame in Luxemburg verlieten, plaagde ik twee Nederlandse collega’s met de vraag of ze nu één of ander ontpaapsend zuiveringsritueel moeten uitvoeren. “Ja, maar dat is geheim en gaan we dus niet aan jouw katholieke neus hangen”, volgde de reactie. Ad rem zijn ze wel, die Hollanders.

In de laatste rechte lijn richting ‘State of the Union’ - de regeringsverklaring op de tweede dinsdag van oktober - legt de regering traditiegetrouw de laatste finaliteiten voor de beleidsverklaring vast. In blijde maar toch eerder angstige verwachting van de beslissingen van de regering beleefde ik een relatief rustige maar daarom niet minder interessante week.

Als je zo af en toe een mondmasker moet opzetten is dat lastig, wat hinderlijk of misschien ook helemaal niet. Als brildrager ondervind ik alvast een bijkomende last. Medebrildragers weten wat ik bedoel, met ietwat empathie bedeelde niet-brillendragers kunnen het vermoeden.

Het is zondag en de zon geeft weer present. Wat een heerlijke nazomer. Genieten dus. Hoewel? Genieten terwijl we bang zijn? Want we horen bang te zijn. Waar bent u bijvoorbeeld bang voor?

Na een deugddoende vakantie waarin de politiek echter nooit ver weg bleef, begon het parlementaire commissiewerk op 1 september en stond deze week de officiële heropstart van de plenaire parlementaire bezigheden op de agenda. Het werd meteen een zeer gevulde editie (die pas eindigde toen de kleine wijzer al ver naar de nachtelijke twee was opgeschoven), met zo stilaan onhoudbare spanningen binnen de meerderheid die er alles aan blijft doen om het parlementaire debat te ontlopen. Net als vorig jaar zal ik op Facebook elke zaterdag mijn impressies van de voorbije week met u delen.