Open VLD gaat steeds nadrukkelijker de Belgicistische toer op. Patrick Dewaels pleidooi voor een federale kieskring past in dat plaatje. Maar de argumenten zijn om bij te huilen.
Veranderen maakt ook altijd een beetje bang, want wat staat ons te wachten? Als N-VA de werkloosheidsuitkering wil beperken in de tijd, dan roept dat – terecht – vragen op. Daarom even de puntjes op de i gezet.
Een polemiekje op Knack.be maakt het verschil tussen SP.A en N-VA misschien weer wat duidelijker. Ik sta er even bij stil en stoot dan toch ook meteen op de grens aan de andere kant .
Met de titel hierboven kunnen we het gros van de kritische reacties op het opiniestuk van Zuhal Demir en mij in De Standaard zowat samenvatten. Terechte kritiek?
De Belgische staatsstructuur is mee de oorzaak van desinteresse voor het politieke bedrijf. Als een land een nest wordt waar een kat haar jongen niet in terugvindt, dan wordt afhaken erg begrijpelijk.
De Franstaligen verzetten zich met alle kracht tegen het confederalisme, als we hen mogen geloven. Maar ze maken er mooi gebruik van als het hen goed uitkomt.
Peilingen zijn maar peilingen. Meer dan grove tendensen zijn er niet uit af te leiden. Maar in de marge daarvan toch enkele bedenkingen bij het boeiende Open VLD-experiment.
De wereld van de opiniestukken is me niet vreemd, ik zit er al ruim twee decennia in te wroeten. Toch blijft het een bijzonder fenomeen, zoals deze week weer eens bleek. Zo bijzonder dat soms de vraag opkomt: waarom de moeite doen?
