Zondagsmijmering: Over spruitje

Zondagsmijmering: Over spruitje

De spruit zou naar verluidt van alle groentes de meeste weerzin opwekken bij al wat over smaakpapillen beschikt. Mijn familie - en ik meen voor allen te kunnen spreken - is het daar uitdrukkelijk niet mee eens. In onze sibbe worden spruiten op handen gedragen.

Toch handelt deze mijmering niet over groenten of zelfs, uitgebreid, niet over culinaire aangelegenheden. Over dikke buiken, dat dan weer wel.

‘Kijk eens, je begint het te zien hé?’

‘Neen schatje, je bent nog heel strak’, denk je te troosten.

Tijdje later

‘Nu zie je het echt wel.’

‘Toch niet onder je kledij, wees gerust, ze zien het nog niet.’ Hier wordt een fout gemaakt. Ze is pas gerust als het wél zichtbaar is. Wanneer het buiken betreft, staat vrouwenlogica dwars op zwangerevrouwenlogica.

Weer tijdje later.

‘Iedereen ziet het nu!’

‘Jouw buikje is nog veel dunner dan het mijne.’

Er zijn momenten voor humor en dit was er duidelijk geen.

‘De dag dat mijn buik even bol staat als die van jou, ga dan het koffertje maar halen boven en start je best snel de auto.’

We zitten in die periode waarin zij de omvang van buiken zéér voluntaristisch inschat.

Tijdje later.

‘Ik kan niet meer buiten komen. Ze gapen me na.’

‘Dat doen ze altijd schatje, je bent de mooiste van stad en omstreken.’

Er zijn momenten voor complimenten en dit was er duidelijk geen.

Dag na dag kreeg ze evenwel meer gelijk. Gelukkig maar in dit geval.

‘Dat interview dat al zo lang gepland staat, daar kan ik het echt niet langer verbergen of ik moet een tent aantrekken.’ Dat alternatief meende ze niet echt als te overwegen optie. De dag om het wereldkundig te maken kon niet langer uitgesteld.

Moeilijke dag wel want dat is toch al de eerste stap naar het vertrek van onder moeders paraplu. Tot dan intiem geheimpje van ons beiden en plots, zo lijkt het dan, zowat publiek bezit. We kampen al met een pre-lege-nest-syndroom.

Maar ook een heugelijke dag met een letterlijk ontelbaar aantal fijne reacties. En ook een handvol gore praatjes. God moet zijn getal hebben en dat geldt voor de duivel niet minder.

En die buik? Die haalt de mijne dra in, vooral omdat ik de mijne graag wat verbloem en zij, tja, het lijkt een beetje alsof ze wat met een holle rug begint te lopen.

De oorzaak? Een spruitje.

Facebook, 29 december 2024

Foto: Jan Aelberts

Labels