Zondagsmijmering: Over onze valse klok

Edoch, hoe uitgeslapen neemt u vandaag deze regels tot u? Hoezeer werd uw bioritme vannacht verstoord? Dommelt u tijdens het lezen in, niet omwille van de slaapverwekkende inhoud van dit schrijfsel maar wegens de ontbeerde slaapstonde ten gevolge van het verzetten der klokken vannacht?

Indien zo, dan bent u het slachtoffer van de stille terreur die het uurwerk uitoefent. Tweemaal ‘s jaars bereiken mij berichten die er op duiden dat er mensen bestaan wier slaapregime zo vastomlijnd verloopt dat een beweging van een uur, zoals ons vannacht overkwam, hun levensregime zeer verstoort.

Zelf de ogenblikken van te rustelegging doorheen een standaardweek meerdere uren uit elkaar lopend te weten, is dergelijke rigiditeit mij vreemd. Mocht u er toch last van hebben, dan weegt dat kleine en tijdelijke ongemak niet op tegen de aanstaande voordelen.

Ik verklaar.

Ik stel het breken van het onnatuurlijke stramien dat de klok ons oplegt, zeer op prijs. Sedert de opdeling van de dagen in 24 vaste uren, elk seizoen identiek want vastgesteld los van de loop der hemellichamen in het algemeen en de zon in het bijzonder, worden wij in een star sjabloon gedrukt. Is het zomer, dan beginnen we onze werkdag om, ik neem een gemiddelde, halfnegen. In de winter start die om… halfnegen! Alsof seizoenen onder het dictaat van een stug tikkende klok hun betekenis zouden verloren hebben.

In de zomer vangt onze actieve dag daardoor een slordige drie tot vier uur ná zonsopgang aan, in de winter een uur of zowat vóór de opkomst van die gele bol.

Inderdaad, klokken leggen een regime op dat geen rekening houdt met de zon en vandaar dat we in de zomer vele uuuren daglicht missen wegens die opdracht te leven naar het horloge.

Een eenvoudige oplossing zou er in bestaan onze dag in de zomer een uur vroeger te starten. Dat blijkt om onduidelijke redenen, hoe logisch het ook zou zijn, niet verwezenlijkbaar.

Hoewel, onduidelijke redenen? Het lijkt me erg duidelijk wat ons van deze maatregel afhoudt: de onwrikbare dwingelandij van de klok.

Vannacht brachten we evenwel de euvele moed op de middenvinger te heffen naar het commando van de valse pendule. We hebben ze verschalkt, die tikkende tiran, door haar kleine wijzer uit het vileine ritme te duwen en onszelf zodoende te trakteren op een uur daglicht extra, zes maanden lang, op die wijze een beetje terug aanleunend bij het gebruik onzer voorouders om de dag, zoals de zon ons suggereert, wat eerder te beginnen in de zomer en later in de winter. Daarmee schuift des avonds de zonsondergang meteen ook een deugddoend uur naar achter.

Het mooie extraatje bij dat alles; de nacht dat we onze klokken één ronde verder draaien, valt samen met de aanvang van die heerlijke periode die we lente noemen. Het lover belooft een nieuw begin, de vogels geloven er weer in en kwetteren dat ongegeneerd rond. Zij dragen geen uurwerk rond hun tere pootjes en starten hun dag in samenspraak met de zon.

Daarin volgen wij hen nu een beetje, door een weinig aan de klok te prutsen en haar dictaat heel even te trotseren.

Geniet van deze kortere zondag die zes maanden langere zondagen inleidt.

Foto: Zie hoe het vijgenblad, die aankondiger van de lente, in ons tuintje ontluikt.

Facebook, 30 maart 2025