Zondagsmijmering: Over koeienmest

Mogelijk neigt u nu reeds tot afhaken, stellig overtuigd zijnde dat op gestelde vraag - hoe ook verduidelijkt - nooit een positief antwoord kan volgen. Weet, in dat geval, dat u dwaalt. Ik hou namelijk van koeienmest.

Neen, het hiernavolgende zal met geen letter reppen over de stikstofproblematiek al is het wel de actualiteit, evenwel een andere, die me tot intikken dezer regels opwekte.

Vandaag reppen de Beierse kiesgerechtigden zich urnewaarts, teneinde de volksvertegenwoordiging in hun Freistaat samen te stellen, waaruit vervolgens een regering zal voortvloeien. Wie er belang in stelt, wordt tegen 18 uur uit het ongewisse gehaald.

Deze stembusslag deed me onlangs besluiten de zittende Beierse deelstaatpremier Markus Söder te volgen, weliswaar digitaal via het medium Instagram. Hij plaatst daar ter opdrijving zijner roem foto’s van campagnemomenten, veelal in dicht bevolkte biertenten want in Beieren worden momenteel, de kalender doet dat al vermoeden, alom Oktoberfesten georganiseerd en deze gaan gepaard met stevige bierinname, geserveerd in recipiënten minstens een halve maar bij voorkeur een liter gerstenat bevattend, tot bij de gebruiker, zittend aan een lange houten tafel, gebracht door dames getooid in dirndljurk, een dracht die de bovenregionale bekendheid in niet geringe mate te danken heeft aan het diepe inzicht dat het kledingstuk biedt aan wie in één oogopslag de boezemomvang der draagster wil taxeren.

Söder plaatst uiteraard ook filmpjes met flarden gespierde volzinnen die de kroesheffenden moet aanzetten vandaag voor zijn partij te kiezen.

Wat Söder bovendien doet en enigszins afwijkt van wat de doorsnee politicus aan propagandabeelden lost, is het plaatsen van foto’s van bereide voedingswaren, als lekkernij gekwalificeerd door wie van Beierse kost geniet want hij beperkt zich daarbij grotendeels tot wat de keuken van de Freistaat te bieden heeft, al wil hij bijvoorbeeld ook de Italiaansminnende kiezer wel eens terwille zijn.

Onder de hashtag #söderisst kunnen we volgen wat de Beierse leider eet, zoals lezers met enige kennis van het Duits ook zelf al hadden kunnen opmaken.

Ein buntes Frühstück met kaas, hesp, wat fruit - Söder mikt ook buiten de directe achterban - en donker brood; of gebackener Karpfen, ter markering van de aanvang van het karperseizoen; Kaiserschmarren, een gekaramelliseerde pannenkoek met pruimencompote, toe of, als versterkertje zoals hij meedeelt, Rostbratwürste mit Kartoffelsalat und Kraut (zie foto).

Deze prent inspireerde mij om Kartoffelsalade te bereiden, een eenvoudige klus die me op slag een halve eeuw jonger leek te maken. Mijn eerste buitenlandse vakantiereizen voerden namelijk, in ons blauwe gezinskadettje gewurmd, naar het diepe zuiden van Beieren, buurt Oberammergau, Zimmer frei in een klein boerendorpje. Daar at ik mijn eerste Kartoffelsalade en die heugt me nog. Ik ben een trouwe augurkenliefhebber gebleven want oude liefde roest niet.

‘s Ochtends heel vroeg werden we er wakker geklingeld door koeienbellen. Een knaap opende alle stallen in het dorp, dreef zijn gehoorzame maar geluidsrijke kudde met een niemendal van een stokje door het dorp recht de naastgelegen berg op om pas in de namiddag weer te keren, stipt iets voor melktijd. Overdag deed de kudde zich tegoed op de alpenweide die niet verkaveld dienstig was als gemeenschappelijk graasplaats. Dit communisme in Lederhose, zonder revoluties of marxisten, oogde bijzonder aantrekkelijk en functioneerde feilloos.

Eens terug in de stal, elke koe waggelde spontaan de eigen poort door, gingen de boer- en boerinnenhanden rond de opgespannen spenen. De melk spoot in harde stralen tegen de metalen emmers terwijl de beesten leken te snuiven van genot.

Vader wilde zijn zoon dat tafereel niet ontzeggen. Met de handen van opwinding strak gedrukt tegen het sponsen broekje waarin moeder mijn vier-, vijfjarige billetjes had gewurmd, zag ik hoe de witte rijkdom vaardig aan de uiers werd onttrokken tot genoegen van zowel melk(st)er als gemolkene.

Het restant van de viervoudige vertering kletste van onder de staart in het stro. De geur die daardoor werd opgewekt, in die warme stal, beste lezer, die geur die toen mijn kleine reukorgaantje binnendrong, maakte mij tot levenslange, geestdriftige ja-antwoorder op de vraag: houdt gij van koeienmest.

Facebook, 8 oktober 2023