Zondagsmijmering: Over globalisme

Zondagsmijmering: Over globalisme

Niets is wat het lijkt. Nu ja, enige verfijning dringt zich op. Niets is helemaal wat het lijkt. Maar zelfs dat verdient schakering. Veel is niet helemaal wat het lijkt. Of toch eerder: veel is niet helemaal wat het op het eerste gezicht lijkt.

Dat heb je met nuances: ze zijn juister maar ook saaier en blijven onopgemerkt in het oorverdovende communicatieconcert. Wie graag evenwichtig bericht op sociale media dreigt in de complete onbeduidendheid te verzeilen, weliswaar overtuigd het debat met zin voor maat te voeren, evenwel in het pijnlijke besef er amper deel van uit te maken.

De heer Elon Musk heeft daar geen last van. Hij lijkt me - ik ken de man niet, wat ik gemeen heb met zowat iedereen die zijn doen en later becommentarieert - niet iemand die de veilige weg van de absolute beredeneerdheid graag bewandelt. Wellicht verklaart dat zijn buitengewone successen als ondernemer. Waar anderen de voet toch wat dichter bij de veilige rempedaal houden, gaat Musks schoen liever zwaar op het gaspedaal. Koppel koppigheid, onvervaardheid, scherp verstand en branie en het resultaat van dergelijke cocktail kan maar twee vormen aannemen: de complete mislukking of het weergaloze welslagen.

Vandaar dat ik dergelijke ondernemende types graag zie in de sportwereld, cultuursector, wetenschap of industrie; minder evenwel in het politieke bedrijf. Faalt ondernemer Musk dan is dat sneu, mikt politicus Musk er naast, dan leidt dat tot tragedies. Noem me ouderwets - graag zelfs - maar zin voor maat lijkt me een gave voor goede bestuurders en moge bestuurder Musk daar ook zijn deel van hebben.

Daarmee is gezegd dat ik me niet reken tot de sinds kort ontketende Muskianen, die in Elon een nieuwe messias zien. Mij ontbreekt het talent voor dergelijke - naar mijn mening naïeve - euforie.

Reken me evenwel evenmin tot de Muskofoben die in hem de verpersoonlijking zien van al wat leidt tot hel en verdoemenis. Zijn rebels gebeuk spreekt mijn slecht karakter wel aan. De boel dient opgeschud; liefst echter door rekels zonder al te veel macht. Tegenmacht en macht houden elkaar bij de les mits ze niet in één hand liggen.

Die Musk dus wordt verweten zich te bemoeien met de verkiezingen in ‘andere’ landen. Tja, de Zuidafrikaan bemoeit zich ook in zijn activiteiten in de USA eigenlijk met een ander land. Grenzen zeggen deze aardbewoner nu eenmaal weinig en dat zouden progressieven, toch promotoren van het wereldburgerschapsidee, toch moeten toejuichen, zou een mens denken. Opmerkelijk ook dat die kritiek dikwijls komt van figuren die zelf graag en publiek hun uitgesproken voorkeur uitspraken bij de jongste Amerikaanse presidentsverkiezingen, zodoende uitdrukkelijk zelf doende wat ze Musk verwijten.

Een groot verschil evenwel ligt hierin dat die critici tot hun even grote verbazing als teleurstelling vaststelden dat hun bemoeienissen met de Amerikaanse politiek de impact hadden van een buikwind in een fles, terwijl ze vrezen dat Musks interferenties met de Europese politiek wel wezenlijke impact zou kunnen hebben. Onder meer de kolossale aandacht die ze zelf besteden aan de activiteiten van de heer Musk versterken diens potentiële invloed natuurlijk aanzienlijk. Zou Musk de Muskofoben sponsoren?

Wat al die niet-Amerikaanse wouldbe beïnvloeders van de Amerikaanse verkiezingen gemeen hebben met die niet-Europese wouldbe beïnvloeder van Europese verkiezingen heet dus globalisme. De oude communistische kreet ‘proletariërs aller landen, verenig u’ wordt stilaan bewaarheid op het communicatieve terrein, weliswaar niet alleen voor de proletariërs.

Curieus vast te stellen dat de globalisten verontwaardigd zijn dat de Europese anti-globalisten al hun retoriek ten spijt hopen hun voordeel te doen aan de onstuitbare globalisering van het publieke debat en diezelfde wereldburgeradepten aandringen op het herstel van nationale grenzen bij verkiezingscampagnes.

Ik stel het wat scherp wellicht maar niets is wat het lijkt.

Dikwijls toch.



Foto: Mijn poging vorige week om middels de foto de aanhankelijkheidsbetuigingen bij mijn mijmering op te krikken, faalde deerlijk. Dit keer probeer ik het met een prent van mijn groet op ons nieuwjaarsfeestje, die weliswaar met geen mogelijkheid te koppelen is aan de inhoud van de tekst, des te meer aan het jaargewricht waarin deze dagen zich afspelen.

Labels