Zondagsmijmering: Over fusies

Neem volgende post die mijn aandacht wist te vatten, wat geen kleine verdienste mag heten in dat overtal aan oprispingen dat dagelijks vecht om een flits opmerkzaamheid.

Ik citeer (weliswaar zodoende dat de bron anonimiserend gerespecteerd blijft): “Eigenlijk droom ik nog steeds van een fusie tussen X1 (weinig supporters, maar prachtig stadion) en X2 (veel supporters, maar bijna bankroet). Dat zou vonken kunnen geven! Spijtig genoeg staat hiervoor de emotie de rede in de weg.”

Raymond vhG zingt sedert 1981 dat hij de grootste wil hebben en in dat streven staat hij allerminst alleen. Maar u zal met mij de onverenigbaarheid dezer strevingen vaststellen. Als Raymond echt de grootste zou hebben, vervalt elke andere aanspraak op die eerste plaats.

Mijn vader zaliger pleegde wanneer iemands zelfvoldaanheid hem op de heupen begon te werken gekscherend op te merken, “die denk ook dat hij het is, terwijl ik weet dat ik het ben”.

Dat heb je dus ook met die wens via fusies te groeien naar hoger, zo mogelijk naar het hoogste. Als andere clubs - want het betrof in concreto een voetbalploeg - zich vervolgens ook verenigen met omliggenden, dan zijn we weer geen stap verder. Meer nog, op het eind van die fusiemanie blijft er logischerwijze slechts één ploeg over, weliswaar een absoluut mirakelelftal maar zonder tegenstanders om tegen te sjotten.

Die fusielogica eindigt in de ultieme saaiheid voor zover ze ook het gedrag van de concurrentie stuurt. Het ooit roemruchte RWDM betrof een fusie tussen Racing White en Daring Molenbeek, respectievelijk samenvoegingen van Racing Club Brussel en White Star enerzijds en ontsproten uit Daring Club de Bruxelles. Begin dezer eeuw sloot de tent wegens financiële problemen. Overgroeit. Waarom gingen ze ook niet over tot fusie met RSC Anderlecht en Royale Union Saint-Gilloise tot RSCARUSGRWDM? Het ware een wereldtopper kunnen geworden zijn, weliswaar door menigeen foutievelijk gesitueerd in het noordwesten van Wales.

Het kan dus ook tegenvallen. Meet de droefheid van de ambitieuze boer die druiven kruiste met meloenen in de hoop gigantische druiven te oogsten maar met ondermaatse meloenen bleef zitten.

Stel dat die fusiegolf het Antwerpse voetbalwereldje in de greep had gekregen, dan was Beerschot nu niet aan het feesten.

Ach, Beerschot, het is de ratten allemaal gegund maar mijn hart klopt voor Berchem Sport, momenteel zevende op 18. Ik weet amper in welke afdeling maar ze pronken nog altijd trots in geelzwart. Niet de grootste maar wel de sympathiekste ploeg van ‘t stad. Niet gefuseerd maar daarom ook niet gefusilleerd.

Wel, ik wil de sympathiekste hebben. Noem het rede of noem het emotie. De RWDM-supporters moeten emotioneel mijmeren ooit de rede gevolgd te zijn.

Fijne zondag.

(Foto: den Barechoem waarvoor ik mijn sjaaltje omsloeg en de muts - pots geheten bij ons - op het hoofd zette met Adri Versluijs in de spits en Tony Goossens tussen de palen als mijn absolute jongetjesvedetten.)

Facebook, 14 april 2024