Zondagsmijmering: Over een zonnekind

Het past niet om dat in kringen die de goede smaak koesteren toe te geven maar wij scholen die avond elk jaar in privékring graag samen rond het televisietoestel om de vertoonde buitenissigheden bij hapjes en drankjes van commentaar te voorzien. Daar biedt dit rariteitenkabinet ruime kansen toe maar af en toe komt er ook iets voorbij dat het gehoor niet al te zeer op de proef stelt. Armenië bijvoorbeeld, die inzending kon me aardig bekoren. De evergreen van Marc-Antoine Charpentier die de Eurovisie als lijfmuziek blijft gebruiken, stak evenwel toch weer ver boven de overige nummers uit.

Geniepig luisterde ik gisterenavond tussendoor even via mijn Iphone naar ‘Eres tú’, waarmee Mocedades in 1973 mijn elfjarige oren streelde. Toch koek van andere deeg, als u het mij vraagt en de herinnering blijft 41 jaar na datum het gehoor verwennen.

Nu gaat deze wedstrijd al langer niet in eerste instantie over vocaliteit. In 1979 - ik was 17 jaar voeg ik daar betekenisvol aan toe - won het liedje Hallelujah, door De Strangers in Antwerpen gepersifleerd tot wereldhit. Die editie vond plaats in Jeruzalem en Israël won opnieuw. Nu opletten, want het politieke drijfzand wenkt.

Mij blijft evenwel de nummer drie bij. De zeer zuiders ogende Anne-Marie David, toen een 27-jarige frisheid, zong voor Frankrijk dat ze een enfant soleil was. Ja, het klonk goed maar de indruk die ze op mijn 17-jarige constitutie maakte, ging veel verder dan de muziek. “Hey reviens, je suis l'enfant-soleil, je suis l'enfant-soleil”. Het resoneert nog ergens diep in mijn geheugen. Nooit vertaalde ik iets uit het Frans met evenveel emotie als de tekst van dat lied. “Il est arrivé du nord, et moi j'étais une enfant-soleil. Il a dit des mots plus fort
et plus doux que le coton du ciel.” Anne-Marie verdrong Agneta van Abba niet van de plek waar die zich in 1974 had genesteld maar … enfin, de zon schijnt weer heerlijk vandaag.

Om maar te zeggen dat het Eurosongfestival ooit een diepere indruk op mij maakte dan vandaag, ook vanuit muzikaal oogpunt.

De nieuwsjes over de Fries Joost Klein konden me de voorbije weken onvoldoende belang inboezemen om er uitgebreid kennis van te nemen. Deze week vermocht ook ik me er evenwel niet meer aan te onttrekken. Hij werd geschrapt en de reden blijft tot nu onduidelijk.
Ik haal Het Laatste Nieuws aan: “Volgens de (Nederlandse) omroep maakte Klein een ‘dreigende beweging’ richting de camera van de vrouw omdat ze hem bleef filmen, terwijl hij herhaaldelijk had aangegeven dat niet te willen. ‘Hierbij heeft Joost de cameravrouw niet aangeraakt.’”

De betrokken camera-dame vertelt “een ander verhaal”. Welk? Dat vernemen we (nog) niet maar ik hoop dat het klopt want ‘een dreigende beweging’ lijkt me geen voldoende reden om iemand uit te sluiten.

Wat kan een dreigende beweging zijn?

Facebook, 12 mei 2024