Zondagsmijmering: Over een meesje (of zoiets)

Maar dit festijn mag dan al een ode vormen aan het concept partijdemocratie, hetgeen de gebeurtenis in kwestie toch wel een minder aangenaam cachet verleent, betreft de om praktische redenen verschoonbare feitelijkheid dat de gebeurtenissen zich binnenshuis afwikkelen, ver van zon, lucht, wind en lentegeur, losgekoppeld van de elementen.

Dat brengt me al verwijlend bij vorige week toen ik een etmaal aangenaam doorbracht in mijn als eerder intiem te kwalificeren en toen zonovergoten Zeeuws tuintje. Ommuurd en dus afgescheiden van de rest van wat de drukke, soms opgefokte en doorgaans weinig rustbrengende wereld heet, kunnen deze pakweg 40 vierkante meters meer dan de oppervlakte doet vermoeden de vergelijking met een paradijs doorstaan.

Paradijzen hebben weinig met kwantiteit en zo veel meer met kwaliteit van doen en wie daar anders over denkt, dwaalt en, wat voor hen erger is, zal er nooit één bereiken.

Die genoemde pakweg 40 vierkante meter herbergen een vlinderstruik, een appelboom, een vijgenboom, een sparachtige, een druivelaar, een olijfboompje, wat kruiden en fruitstruiken benevens lavendelplantjes en een bescheiden aanbod aan kleur- en geurbrengers. Temidden van deze aanplantingen, geen ervan vestigde zich er spontaan, bevindt zich een tafel en stoelen, evenmin zonder tussenkomst daar terecht gekomen.

Dit meubilair moet terwille van wat volgt genoemd worden want op zo’n stoel zat ik vorige week, zoals dat vanzelfsprekend meer het geval is.

Wanneer je je daar neervlijt en stil en ietwat onbewogen, zonder te proberen er deel van uit te maken, daardoor enigszins opgaand in de omgeving, de loop der dingen gade slaat, dan wil het wel eens voorvallen dat een vogeltje je aanwezigheid negeert en zich dichterbij waagt dan een bezorgde vogelmoeder geraadzaam zou achten. Mocht ik hier beweren dat ze wel eens op mijn schouder komen rusten, wekte ik een te hoog franciscus-gehalte, maar niet eens zo erg veel.

Vorige week, het is tenslotte mei, verkoos een vogelkoppeltje de lenteverliefdheid in, rond en boven die 40 vierkante meter ongeremd bot te vieren. Hoewel ik eigenlijk lezende was, boeide hun liefdesspel mij meer dan het nochtans beklijvende boek. Hij vloog weg en zij er achteraan. Hij flierefloot en zij liet zich gaarne lokken. Zij verschool zich in het gebladerde, hij kwam kwetterend aangevlogen, hij nam de hoge vlucht, zij spelefladderde vogeltjesdansend niet toevallig diezelfde richting uit.

Toen waren ze weg, als kregen ze me in het oog en wilden ze hun liefdesspel onbekeken voortzetten, om vervolgens toch weer op de tak naast me neer te strijken, me plaagden toekwetterend dat ze zich door geen gêne zouden laten ringeloren. Het leek, maar dat kan een indruk geweest zijn, dat hij wat meer het initiatief nam, luidruchtiger ook, maar zij liet zich niet pramen. En volgde ze dan toch even niet dan ging hij dra figuurlijk door de vogelknietjes, keerde op zijn vleugelgeklapper terug en kwam haar weer opzoeken. Zij leek dan van het takje te wippen met de air van een vogeltje dat beseft eigenlijk gewoon het heft in de pootjes te hebben.

Lente, zonnetje, 40 vierkante meters breed maar een onmetelijk blauw zwerk hoog. De perfecte afmetingen voor een volwaardig paradijs.

Geniet van uw zondag, binnen- of buitenhuis.

(Het lukte me niet de tortelmeesjes te fotograferen en speel dus leentjebuur bij mij Franse schoonzusje die onder de naam mkerphotography jaloersmakend mooie natuurfoto’s post op Instagram, deze overigens niet in mijn tuintje gemaakt. Volg haar en geniet.)

Facebook, 14 mei 2023