Zondagsmijmering: Over Delfts blauw

Mij viel het te weinig opgemerkte feit op dat degenen die als nummer 1 en nummer 2 uit de bus kwamen, respectievelijk luisterend naar de namen Wilders en Timmermans, beide zestigplussers van mannelijk kunne zijn en genoemde Timmermans, weliswaar niet op één geëindigd maar toch zilver behaald, ontegensprekelijk getooid is met kinbeharing, grijzend bovendien.

Daaruit besluit ik dat mannelijke zestigplussers, zelfs die met baard, op electoraal bijval kunnen rekenen. Moge Vlaanderen er een voorbeeld aan nemen.

Is hiermee alles verklaard wat zich daar aan zowat wereldwijd opgemerkte verschuiving voordeed, te weten een glorierijke zege van een als behoorlijk rechts te catalogeren politieke wilde(rs)bras?

Neen, de keuringen der gebeurtenissen schoten uit de grond als waren het paddestoelen - als het mij veroorloofd moge wezen deze seizoensgebonden beeldspraak te bezigen.
Ik voeg er de mijne graag aan toe aangezien het mij toekomt mijn als zestigplusser, man en baarddrager niet te miskennen expertise onder uw aandacht te brengen.

Zoals ik de luisteraars van Radio1 vrijdagochtend reeds mocht kond doen, lijkt deze stembusuitkomst behoorlijk verklaarbaar met het woord ‘heimwee’, de term die de pijn door het gemis aan een heem aangeeft, het ontberen van geborgenheid.

Geen beter Nederland typerend woord als gezellig, ongeveer uit te spreken als gesellich. Gezellig kopje thee, gezellig keuvelen, gezellig het voortuintje opharken, gezellig en alles schoon aan kant, alles op orde.

Wel, Nederland is niet gezellig meer en ook niet meer schoon aan kant noch mooi op orde.
Wat meer is; de gezelligheid is er dus wel een beetje uit, bovendien wat ooit gezellig was, blijkt nu verdacht en getuigend van laakbaar gedrag in het verleden.

We leven, ook in Vlaanderen natuurlijk, op een roetsjbaan, alles anders, volgens andere maatstaven te meten en dat graag snel. Anders, beter, zo wordt verteld, sneller zeer zeker ook maar… niet zo gezellig.

En dan gaat heimwee woekeren.

Of in Wilders’ mouw een remedie schuilt én hij die er vervolgens zal weten uit te schudden, daarvan kon hij mij allerminst overtuigen en als die indruk klopt, ligt de desillusie alweer op de loer. Maar dat hij die heimwee feilloos op zijn radar wist te vangen, schijnt me toch toe als één der hoofdverklaringen zijner aanzienlijke succes.

Daarover even nadenken, lijkt me verstandiger dan op straat te komen om tegen verkiezingsuitslagen te gaan protesteren.
Geniet van wat deze zondag aan gezelligheid biedt.

Foto: dat Delfts blauw hangt in onze keuken, dus mag het niet verbazen dat ik alle begrip heb voor dat heimwee-gevoel.