Zondagsmijmering: Over de kracht van het onoordeelkundige oordeel

De aangelegenheid betreft met name de wijze waarop het land bestierd wordt, te weten naar de democratische beginselen zoals gesuggereerd door grote namen uit de westerse canon als daar zijn, ik beperk me tot een spontane greep, Montesquieu, Hegel, Tocqueville of Popper en, om deze al te mannelijke oplijsting een minimum aan geslachtelijk evenwicht te verlenen, Hannah Arendt.

Alle ideeën daaromtrent samenvattend komt het er zo ongeveer op neer dat ‘het volk’ soeverein is, wat inhoudt dat het best weet hoe ons gemenebest op de meest ordentelijke wijze te loodsen op de wilde baren van de vaart der volkeren; dat het uiterst geschikt is om vertegenwoordigers aan te duiden die zich specifiek richten op de regelgeving de genoemde doelstelling het meest ten bate; dat daartoe enige vorming aller ingezetenen noodzakelijk is want wijsheid en rede zijn de vruchten van vlijt en inspanning; maar, zo mag ik de samenvatting optimistisch afronden, de mens is een redelijk wezen en mits wakker roepen van die sluimerende vaardigheden lukt het zo beter dan via andere wegen.

Wat stellen we, dankzij raadpleging der sociale media, evenwel vast: de burgers slagen er in de hoedanigheid van kiespubliek steeds weer in net de meest waardeloze, vilaine dan wel werkschuwe, slechts het persoonlijke voordeel toegedane, hypocriete, leugenachtige, de rampspoed der medeburgers nastrevende minderwaardige sujetten naar de parlementaire gremia af te vaardigen. De burger als kiezer faalt in de basisopdracht een fijne, het algemeen belang toegedane keure aan medemensen als vertegenwoordiger des volks uit te kiezen.

Evenwel, diezelfde burger actief als sociale media-gebruiker, ontpopt zich tot oordeelkundig criticus van het onwaardige gestuntel zijner afgevaardigden én weet als politieke alchemisten gelijk de formules uit de mouw te schudden om pijnloos - behalve voor ‘de anderen’, die nu al genoeg de kluit hebben belazerd ter verhoging van de eigen baat - de overheidsfinanciën te saneren, de belastingen te verlagen, het overheidsapparaat te ontvetten, de brave burger te ontzien, de ondersteuning richting die ongelukkigen te laten stromen die terecht beroep mogen doen op onze groothartigheid en zo dat die ook alleen hen kan bereiken; kortom eindelijk te doen wat zo voor de hand ligt maar door de afgevaardigden des volks straal wordt genegeerd, uit onbekwaamheid, boosaardigheid, zelfbedieningsdrift of combinatie van deze drie euvels.

Mogelijk stelt u zich de vraag hoe datzelfde volk dat zich op verkiezingsdag zo kan vergissen in het uitverkiezen van betrouwbare representanten na ontpopping tot specialist op sociale media zo moeiteloos weet te grossieren in deugdelijke reddingsmiddelen, dan laat u zich kennen als echt kritische geest en beseft u, in weerwil van wat een mens zo graag zou willen geloven, dat de simplismen van het welig tierende gild der politieke alchemisten slechts de klaterende versie van het beloofde edele metaal zou opleveren. Kortom, dan bent u een realist en groet ik u als gelijkgezinde.

Geniet van de zondag.

(Wie het bovenstaande ook leest als het afreageren op een frustratie, geeft er blijk van het niet aan empatisch vermogen te ontbreken.)

Facebook, 25 augustus 2024