Zondagsmijmering: Over de gps

Heeft hij een doel, bestaat er een richting of volstaat de beweging, waarheen ze hem ook drijft? Zijn zelfvoldane blik leert dat hij het op eigen kracht loskomen van de plaats waar zijn vader hem neerpootte al een bevrijding op zich waant.

Hij laat zich niet meer beperken tot het aankleedkussen; nog even en hij staat klaar met een bezemsteel over de schouder en een koek in een rood-wit-geruite zakdoek aan het uiteinde gestrikt. Niet veel later zal hij in de gang staan met een koffer en vliegticket richting Verwegistan in de hand. Het gaat razendsnel.

De beweging, de bevrijding van de plek waar we werden neergelegd, zelf de weg vinden: hij doet het nog sukkelachtig maar de tijd speelt in zijn voordeel.

Het leven bestaat er toch in ons een weg te zoeken en te banen. Worden we er ook steeds beter in?

Het lijkt van wel want de hulpmiddelen nemen als maar toe. Onder mijn chauffeurstoel lag jarenlang een vuistdik boek met alle straten van het land. Dat handige hulpmiddel maakte het me mogelijk elke parochiezaal, cultureel centrum of andere afspanning waar ik verwacht werd terug te vinden. Geen steeg ergens weggestopt in een Vlaamse achterafbuurt of het dikke boek leidde me er feilloos heen.

Toen kwam de gps, het boek bleef nog jaren liggen, steeds minder geraadpleegd om dan, plots te verdwijnen. Het schermpje op het dashboard vastgezet nam over en dirigeerde me naar Ruddervoorde, Zoerle-Parwijs maar desgevraagd ook naar Torino of Üsküdar aan de overzijde van de Bosporus.

We vinden onze weg nu probleemloos zelf. Enfin, zelf… het is te zeggen, met de hulp van de gps. Vroeger kende ik de weg naar tante Mia na er twee keer door het dikke boek geholpen naartoe gereden te zijn, nu moet ik ook na tien ritten nog blijven vertrouwen op de gps. Zelf nadenken hoeft niet meer en dus laten we dat ook na. Helpt de gps of neemt hij over?

Stel dat die uitvalt of een nerd in een vleugel van het Kremlin de codes ervan gaat manipuleren, dan eindigt mijn rit naar Ruddervoorde in Zoerle-Parwijs en die naar Torino in Üsküdar. Verhangen als ik ben aan het machientje zal ik dat pas in Zoerle-Parwijs merken of zelfs niet eens als het scherm koppig Ruddervoorde blijft beweren. Als het scherm het zegt, lijkt niets meer op Torino dan Üsküdar.

Hij schuifelt intussen meer achter- dan vooruit, meer zij- dan voorwaarts maar de sensatie van de beweging doet hem kraaien. Als het echt ergens heen moet, dient moeder of vader nog over te pakken. Binnenkort volgt hij zijn eigen pad. Dat eigen pad, op eigen benen, daar lig ik niet wakker van, zo hoort het. Zijn gps, die geniepige begeleider, die zit me dwars.

Foto: Weer een stuk wereld open voor hem sedert gisteren. Er bestaan nog oudere mannen dan de papa. 

Facebook, 16 november 2025