Zondagsmijmering: Over de checks

Zondagsmijmering: Over de checks

Lees wel, er staat checks, het hiernavolgende handelt dus niet over die dingen die het loon wat aanvullen met in diensten of goederen om te zetten bonnen en evenmin over het bedrijven van de liefde met een spraakgebrek.

Bedoeld zijn de op basis van allernieuwste technologische toepassingen beoordeelde betwiste spelfases in een voetbalwedstrijd.
Mocht u geen belangstelling koesteren voor het voetbalspel, staak dan uw lezing niet voortijdig want het belang mijner vaststellingen gaat dat van het populaire balspel verre te boven, zoals de intelligente lezer wel zal constateren.

Momenteel wordt het Europese kampioenschap baltrappen op een groen grasveld betwist bij onze oosterburen. Die gaven gisterenavond zelf partij aan Denemarken en die wedstrijd mag als tekenend beschouwd worden voor het tornooi

Liefst drie keer - drie wanneer mijn aandacht geen moment van verslapping heeft gekend, mogelijk dus meer - werd de scheidsrechter ‘ondersteund’ door technologische wonderapparaten die zijn menselijk oordeel onderwierpen aan een artificieel intelligente weging der zich op het terrein voorgedane feiten. Twee keer, twee cruciale keren zelfs, diende de arbiter zichzelf terug te fluiten op basis van respectievelijk een ‘goal check’ en een ‘penalty check’. Een Deens doelpunt bleek voort te vloeien uit een zeer subtiele, want niet-vastgestelde buitenspelsituatie; een goede minuut later merkte de scheids niet maar de computer wel dat de bal in de fatale rechthoek voor het doel strelend beroerd werd door een vingertop toebehorende aan een Deense verdediger. Strafschop dus en 1-0 in plaats van 0-1. Kortom: wedstrijdbepalend.

De match werd ook nog eens onderbroken wegens tempeestende regenval, blijkbaar voldoende reden om de vedetten toe te staan een schuilhok op te zoeken. Stel u voor dat de tatoos gaan uitlopen.

Opmerkelijk toch dat er geen ‘rain check’ aan te pas kwam. Besliste de arbiter echt volkomen op eigen houtje dat de hoeveelheid neerslag de door de UEFA bepaalde maximumdrempel (wellicht in de reglementen uitgedrukt in druppels/vierkante meter/seconde) overschreed, zonder tussenkomst van technologie? Wellicht laat ik me nu kennen als bijzonder naïef, want via de oortjes zal er wel een evidence based instructie ingefluisterd zijn door die stem die ook achter onze gps zit en voor dit kampioenschap bijklust.

Als we dit tornooi zo beschouwen, kunnen we niet anders dan vaststellen dat dergelijke kampioenschappen tot nu nooit, ik herhaal NOOIT, een terechte winnaar hebben bekroond. Het zal toch niet de eerste generatie scheidsrechters zijn die voortdurend onterechte doelpunten goedkeurt of correcte afwijst en dientengevolge werden in de checkloze tijden veelvuldig ploegen naar volgende rondes verwezen op basis van fout oordelen.

Neem de Hand van God, die Maradona in 1986 toeliet de netten te vinden in de wedstrijd tegen Engeland. Geen ‘goal check’ zou in Maradona’s aanroeping van de allerhoogste getrapt zijn. Computers staan boven God en zelfs boven Maradona. Het zou ons wel een geweldig verhaal gekost hebben en Argentinië mogelijk de wereldtitel.

Of denk aan Engeland-Duitsland, 1966, finale van het WK. U moet het niet zelf beleefd te hebben om te voelen alsof u toen langs de zijlijn stond. Geoff Hurst trapt tegen de onderkant van de deklat en de bal springt weer het veld in, al dan niet na overschrijding der doellijn. Er bestond geen ‘goal check’ dus moest men het doen met het oordeel van Tofik Bahramov, die voor die wedstrijd het grensrechtervlaggetje mocht hanteren. Tofik vond dat er gescoord was. Heel Duitsland wees er vervolgens vilein op dat Bahramov uit Azerbeidzjan kwam, toen deelstaat van de Sovjet-Unie, insinuerend dat dergelijke mensen niet ernstig dienden genomen.

Maar Engeland werd wereldkampioen, die trap van Hurst bleef een berenverhaal waarop diepe vriendschappen stukliepen maar ook jarenlange burenruzies werden bijgelegd, decennia lang tot in 2016 wetenschappers met gebruikmaking van, jawel, technologie Bahramov postuum in het gelijk stelden. Hij kreeg bij overlijden dus terecht het toenmalige stadion van de nationale ploeg van zijn land naar hem genoemd en niet uitsluitend uit afkeer voor de Teutonen. De Azeri’s mogen trots zijn op hun man die geen techno-snufjes nodig had om de juiste beslissing te treffen.

Facebook, 30 juni 2024