Zondagsmijmering: Over bokes met choco

De weken voorafgaand aan die hoogdag van de democratie, worden kiezers door kandidaten benaderd met het oog op het verweven van voldoende aanhankelijkheid om er voor te zorgen dat de tweede op kiesdag het bolletje achter de naam van de eerste wordt aangeklikt. Dat betreft geen sinecure. In Antwerpen bijvoorbeeld omvat het aanbod voor de federale Kamer alleen al 210 namen van gegadigden die moeten bikkelen voor 24 zitjes. Dan spreekt het niet voor zich dat Leo, Nadia, Youssef of Katarina net jou er als voorkeursfiguur uitpikken.

Dus kunnen die kandidaten en - meer nog - hun partijen de neiging moeilijk onderdrukken om dé populairste der populairen te imiteren, te weten Sinterklaas. Wat een heerlijke figuur toch, voor wie er in wil geloven.

Sedert de vaststelling van Nietzsche dat God overleden is, neemt de kudde der gelovigen gestadig af. Ze waren met velen maar de filosoof met de hamer deelt al bijna 124 jaar het lot dat hij de Schepper toebedeelde, dus leidt die intussen al lange tijd doorlopende afkalving er toe dat de kudde vandaag qua omvang toch uitermate schraal is gaan ogen.

Maar daarmee is niet gezegd dat het fenomeen geloof dood is. Allerminst en net daarop speculeren handige politici, er op rekenend dat veel kiezers valse illusies verkiezen boven onprettig klinkende harde waarheden (tenzij deze anderen treffen natuurlijk, dan klinken ze stoer). De kater die volgt wanneer de ballonnen leeggelopen de rioolputjes verstoppen? Ach, de kater is voor later. De illusie is te verleidelijk, fluisteren gehaaide raadgevers de politicus in het oor, om de latere desillusie ervoor in de weg te laten staan. Kiezers klagen steen en been dat kiesbeloftes niet worden nagekomen om vervolgens geestdriftig te gaan dansen op de tonen van de volgende die op de beloftentrommel roffelt.

Waarom politici zo graag ballonnetjes oplaten? Omdat ze daar publiek mee trekken, zo eenvoudig is het. Noem dit maar een ongemakkelijke en dus zedig verzwegen waarheid. Veel kiezers vragen er gewoon om bedrogen te worden, zo leert de ervaring. (Mocht ik een campagneadviseur hebben, wat gelukkig niet het geval is, zou die me zeer aanraden deze laatste zin te schrappen want “er zal zeker aanstoot aan worden genomen”. Ik heb er dus geen en laat de zin overmoedig onaangeroerd.)

Het lijkt me deze campagne trouwens erger dan ooit. Iedereen beseft dat de centjes op zijn en vervolgens wordt er driftig met geschenkenbons gestrooid, een beetje zoals het orkest op de Titanic nog een walsje inzette toen het koude en zoute zeewater al tegen de enkels klotste.

Wat dunkt u van enkele extra vakantiedagen? Of hogere uitkeringen? Minder uren werken? Specifieke single-cheques (neen, perverse lezer, er staat cheques)? Meer belastingen… voor anderen zodat u meer steun kan krijgen? Goedkopere asperges?

Had u nog iets gewenst? Zeg het, leg het voor aan de kandidaten die u op de markt tegenkomt! De kans dat ze op iets ‘neen’ zeggen, is uitermate klein. Geniet mee van de campagne.
De boterhamdoos zal voor u gevuld worden en daarin de ongezonde witte boterham met choco - wat een land toch waar kinderen zich moeten voeden met choco - vervangen door een gezond quinoa-slaatje! We zijn slechts één choco-verbod verwijderd van het eeuwige leven waarin de overheid alle kosten zal vergoeden.

Want op 9 juni is Vlaanderen weer van ons. Wat bedoeld wordt met ‘weer’, wie hoort bij die ‘ons’ en hoe dat dan zal geschieden, dat zijn vragen die niet passen omdat ze het campagnefeest verknallen.

Wanneer wij elkaar de volgende weken ergens ontmoeten, wat ik zeer hoop, kijk ik u liever wel recht in de ogen. Kandidaten genoeg die wegkijken.

Facebook, 5 mei 2024