Zondagsmijmering: Grijze en groene zeteltjes

“Hoe gaat ‘ie”, groette ik, in Nederland altijd wat neigend naar een aangepaste taalkleur. Maria is nochtans in Brugge geboren, twee Vlamingen bij elkaar aan de overzijde dus. Maar haar wiegje bevond zich, bij wijze van overdrijving gesteld, in een Brugge dat bekend stond voor de nieuwbouw. Als jonge studente-verpleegster liep ze in Vlissingen een stoere Zeeuw tegen het lijf en de rest is een nu al 60 jaar durende geschiedenis.

De stoere Zeeuw zag ik eerder die dag, nog steeds groot maar zich wankel voortbewegend waarbij de rollator het houvast biedt waar hij vroeger zelf voor kon instaan, toen met genoeg ruimte over om gul houvast uit te delen. Ik verstond Koos amper maar het gestamel klonk zacht en vriendelijk, in harmonie met zijn goedmoedige oogopslag. De lijnen van de rimpels naast zijn ogen liegen niet. Koos lacht graag en dat laat onmiskenbare sporen na als je dat ruim tachtig jaar volhoudt. De woorden die ik niet kon ontcijferen klonken minzaam. Ik moest tot mijn leedwezen toevlucht nemen tot wat banaliteiten die van alles kunnen betekenen en hopelijk ook als passende reactie worden waargenomen. Ach, Koos hoort ook niet goed meer, daarom spelen de klank van mijn stem en de rimpelvorming rond mijn kijkers een grotere rol dan de woorden zelf.

Maria en Koos wonen al die vele huwelijksjaren naast het pandje waar ik me wel eens graag terugtrek. Deeltijdse buren dus.

Dat er sleet op zat, vertelde Koos een tijdje terug. Toen verstond ik hem nog wel, wat aantoont hoe juist hij de situatie daarmee samenvatte. Elke keer ik Koos’ rug zie wanneer hij doorwandelt, knoop ik het moment in mijn geheugen. Sterke goedlachse Koos trekt het geen eeuwigheid meer.

Maria, goedweg half Koos’ lengte, staat met haar lagere zwaartepunt steviger op de poot en wil dat ook zo houden, vandaar de voorzichtige stapjes over het natte plaveisel.

“Nou, dat es weer wat anders dan gesteren”, zegt ze in haar volkomen ontbrugste maar niet helemaal verzeeuwste unieke Maria-spraak. Niemand spreekt zo. Hoewel, nu ik er over denk, Koos wel een beetje. Ze hebben daar in dat huisje gewoon hun eigen taaltje ontwikkeld.

“Gisteren nog zon volop. Ik was toen naar de kapper gewest en nou regent het.” Vandaar het doorkijkplastieken kapje want voor Maria is de last der jaren geen reden tot slonzigheid.

“Ik zag je vorige week weer up tv”, deelde ze mee want Maria blijft bij de pinken. Ze kijken hier wel meer naar de Vlaamse televisie maar Maria volgt het op de voet. “Deze week was met die grizze stoeltjes. Daar ben jij niet bij héi! Jij zit in die groene.” Dat had ze toch maar weer keurig opgemerkt, het verschil tussen het meubilair in het Vlaamse en federale halfrond.

“Morgen ben ik op de Zevende Dag”, gaf ik haar een kijktip. (Ze zal me tevergeefs verwachten want dat debat werd later afgefloten omdat slechts één collega van de Vivaldi-club bereid werd gevonden. De jongste tijd haken die meer en meer af voor het camerawerk en dat begrijp ik ook.)

“Oh maar daar kikken we altijd nar, Koos en ek. Om 10 uur is er de mis en dornaa schakeln we over naar de Zevende Dag.”

Van oorsprong Brugse, dus katholiek en daarom moet Maria zich in dit protestantse nest, letterlijk achter de hoek staat een gereformeerde kerk, behelpen met de televisie. Ook de roomsen bestieren hier een gebedshuis maar dat ligt een eind verderop, helemaal aan de andere kant. Maria zie ik daar nog geraken, voor Koos moet het een trip naar de eeuwigheid lijken. Hoewel, Koos is wellicht gereformeerd maar dan van de rekkelijke soort zo met de roomse Maria die Koos koos.

Nu ongeveer, zondagochtend, zitten ze achter hun scherm, eerst hun zieleheil ten bate en vervolgens de politieke actualiteit volgend, zelfs die van een land dat het hunne niet is en over zaken die de hunne ook niet echt meer zijn want hun tijd zal het alleszins wel duren. En toch blijven kijken want “je mot wel wat bublijven natuurlek” zoals ze in het Maria’s zeggen.

Hoeveel mensen bij ons, die nog wel vele jaren voor de boeg hebben en dus zeer betrokken zouden moeten zijn, weten dat er grijze en groene zeteltjes zijn?

Geniet van de zondag.

(Het succes van deze rubriek wordt ook sterk bepaald, zo merk ik, door de begeleidende foto. Een mooi meisje of een lieve hond, dat scoort. Wel, ik vond Maria die er weer op uit trekt ook iets hebben.)

Facebook, 7 mei 2022