Zondagse mijmering: ‘t Stad is ook een dorp

Aangezien ik gisterenavond de Bob-rol voor mij nam, ontwaakte ik ongehavend. Het voordeel van het nadeel. Douchke, bakkersbezoek (het is zondag) en na het ontbijt gestart met mijn meervoudige queeste.

Startend van aan het Sint-Jansplein zorgden de daar vertrouwde ‘sons portugueses’ (in moederlandversie of Braziliaans gekleurd, naargelang het terras) vermengd met de indian summerzon voor een ochtendlijk samba-sfeertje.

Naast het Willem-dok werkt een viertal jonge vrouwen op matjes aan de verder perfectie van lijf en leden. Een klein meisje met de obligate maar altijd zo vertederende zijstaartjes beklimt kirrend van plezier het opblaaskasteel dat Oosterweel promoot.

Bij het Mas Koen en Dirk tegen het lijf gelopen. Die proberen stedeling en bezoeker aan het fietsen te krijgen. Daarmee breng je die stappenteller wel van slag. Fietsdagen vormen de top in mijn stappentellersarchief. Het is bedrog maar een aangename vorm, dus daar zijn we niet te streng in.

Bij de slager vertelt de klant achter me dat we facebook-vrienden zijn. Vanaf nu weet ik welk gezicht achter dat facebookprofiel met die naam schuilt want hij werkt op sociale media niet met zelfportretten.

Kuierend naar de volgende halte bots ik op een vriendelijke groet. ‘Lekkere groentjes klaarmaken straks?’, wijs ik naar de met krulbladeren uitpuilende tas. Tweemaal per week, op zaterdag en zondag, komt mijn groetende passant zich in ‘t stad bevoorraden op de markt, verneem ik. Verkopen ze geen groenten in de noorderkempen, denk je dan, want hij vertelt daar te huizen. Natuurlijk wel maar excuses zijn uitgevonden om gebruikt te worden. Plezante stad en goed bestuurd bovendien, hé. Knipoog en opgestoken duim leren dat we het daarover helemaal eens zijn. De groentekar op het Falconplein mag rekenen op een renommé die de stadsgrenzen verre overschrijdt.

Onze bestelling in de kaaswinkel staat klaar achter de uitnodigende open deur. De septemberzon maakt blij maar het perspectief eindelijk dat mondmasker te mogen aflaten versterkt de vrolijkheid niet weinig klinkt het van achter de met heerlijkheden gevulde toonbank. Wie zo’n ding - ik bedoel het mondkapje - niet de hele dag moet dragen, beseft niet half hoe bevrijdend de boodschap klonk voor mensen in winkels of horeca dat hun ademhaling binnenkort weer vrij mag plaatsvinden.

Grootwarenhuizen belonen kooptrouw met een klantenkaart die gigantische hoeveelheden punten oplevert, om te ruilen voor verbazend weinig korting bij latere aankoop. De kleinhandelaar beloont klantentrouw met een babbeltje, een groet wanneer je langs wandelt of een kooptip die weer wat nieuws doet ontdekken. Ik verkies de babbel boven de klantenkaart.

Boodschappen afzetten en Conscienceplaatswaarts want ik word vandaag weer Peter, in het kwadraat want een spiksplinternieuw lint bevestigt dat mij de eer te beurt valt de Antwerpse N-VA-studentenclub Jong N-VA StuAnt te mogen bepeteren. Eigenlijk Peter tot de vierde macht want ooit werd Cisse mijn studentenpetekind, neef Dries mijn echte. Maar die bevorderingen liggen ruim drie decennia in het verleden. Nu komt daar, na de doop van de lintfrennels in het bier (dopen dus), een hele bende petekinderen bij.

Op het terras aan de stamkroeg knikt een grijs hoofd me toe van achter een Duvelglas. ‘Oep stap met de junkhad?’ Ja, op stap met jonkheid. De fotosessie tussen Carolus Borromeus en Hendrik Conscience trekt beziens.

Dan Mas-waarts - weer Mas-waarts - en daar vraagt een suppoost plagerig of ik nu nog altijd studeer, een bezigheid die gesuggereerd wordt door het lint. Wanneer ik hem deelachtig maak aan mijn recentste bevordering betuigt zijn opverende duim het passende respect.

Op het dak aanschouwen we stroom en aanpalende stad. Stad, ja, maar ook gewoon een dorp, wel één waar het bruist van bezige mensenbijen.

Geniet van de zondag, in ‘t stad, een andere stad, dorp, hei of strand. En weet: morgennacht volle maan!

Deze zondagse mijmering verscheen op Facebook op 19 september 2021.