Zondagse Mijmering: Over politieke tegenstanders

Met de trosjes geven ze er nu al de brui aan. Het zal toch niet waar zijn zeker dat die buitensporige voordelen, al dat gegraai, dat immense pensioen in de praktijk tegenvalt want wie geeft er zo’n beweerde win-for-life op?

Er zitten vooral politieke tegenstanders bij die punterachterzetters en deze week kwam verrassend ook de naam van Wouter De Vriendt, collega-fractievoorzitter en groene jongen uit de koningin der badsteden, op het groeiende lijstje.

Op het eertijdse twitter las ik in dat verband volgend bericht op mijn schermpje opflitsen: ‘Met Groen-politicus WouterDeVriendt verlaat terug een waardevol parlementslid en respectvol debater het parlement.’

Deze niet onheuse kwalificatie rolde uit het klavier van een academicus die op het eertijdse twitter - excuus maar die X blijf ik nietszeggend vinden, vandaar deze volharding in de oude terminologie - een behoorlijke activiteit ontplooit, daarbij ook wel eens van de paden van de wetenschappelijke accuratesse afwijkend. Twitter is dan ook bepaald geen peer-reviewed vakblad.

Menigeen meende, blijkens de reacties die het bericht uitlokte, dat de Wouter-fan zich ook met dit bericht danig vergaloppeerde. Hij bedoelde het toch wel sarcastisch, las ik, zat wellicht aan de cognac bij het tweeten, werd gemaand niet te zwanzen want betrokkene kwam nooit verder dan gelul, de rat verlaat het zinkende schip - een reactie die wel enigszins gerelateerd is aan De Vriendts woonplaats -, de groene zeloot heeft niets gerealiseerd. Deze en soortgelijke liefelijkheden meenden de 17-jarige loopbaan van het betrokken bijna-ex-kamerlid beknopt maar treffend te kunnen beschrijven.

De voorbije negen en iets jaren leerde ik Wouter De Vriendt redelijk goed kennen, in het bijzonder als mede-lid in de commissie buitenlandse zaken, op enkele buitengaatse missies - we bezochten samen bijvoorbeeld de Gaza-strook -, als collega-fractievoorzitter, af-en-toe in debatten op radio of televisie en somtijds elkaars pot of pint klinkend.

Kort en goed: De Vriendt staat politiek een heel eind van mij. Verkeerde partij, verkeerde meerderheid, naïef wereldbeeld, kortom hetgeen men noemt een tegenstander.

Mogelijk kennen die driftige twitteranalisten hem veel beter. Bovendien, hou ik er dan misschien een wat minder naïef wereldbeeld op na mogelijk koestert uw dienaar daarnaast een des te naïever mensbeeld. Ik beschik niet over de nodige info om het eerste te ontkennen en evenmin over de nodige objectiviteit om over het tweede met gepaste afstandelijkheid te oordelen.

Laat me hier de mening de wereld insturen dat het feit politieke tegenstander te zijn alvast niet volstaat om betrokkene ook meteen over de hele lijn te diskwalificeren en dat tegenstander niet gelijkbetekenend is als vijand.

De Vriendt behoort, ik steun me op die twee lustrums lang opgedane ondervinding, tot het type dat stevig in debat kan gaan, met overtuiging, onderbouwd en zonder dieper onder de gordel te gaan dan in een stevige gedachtenstrijd oorbaar mag heten. Kortom, als u het mij vraagt, jawel, met Wouter verdwijnt een waardevol kamerlid en respectvol debater.
Andersdenkend maar wel denkend trouwens.

Het brengt me mijn jaren in herinnering bij de jezuïeten van de UFSIA. Dat leger van de Paus krijgt het deze dagen zo erg te verduren dat ik van de gelegenheid graag gebruik maak om ook wat ander daglicht te laten schijnen.

Menige prof, dikwijls behorend tot de sociëteit en er bijna steeds de geest van belichamend, confronteerde ik met mijn ongetemde, betweterige melkmuil, in de even eerlijke als zelfoverschattende overtuiging dat een half artikel lezen best wel kon opwegen tegen een jarenlang verblijf in een studeerkamer. Nooit - op één geval na - werd me die impertinentie euvel geduid, wel in tegendeel. Hoe steviger ik tegen de schenen schopte, hoe meer het op prijs werd gesteld. Het bracht me een levenslange gehechtheid bij aan tolerantie jegens tegenspraak, mits met voldoende passie en enige onderbouwing gebracht. (Fundamentloos gedaas en loos gescheld vermag me dan weer wel zwaar uit mijn natuurlijke evenwicht te brengen.)

Ik genoot er toen van, van die openheid, en het anderen niet ontzeggen, leek me sedertdien uitermate billijk.

Dat maakt een mens niet geschikter voor een medium als twitter, dat besef ik zeer, maar als dat de prijs is die me wordt aangerekend voor wat basisrespect, dan betaal ik die graag.

Het ga je verder goed Wouter nu je anders gaat leven en moge jouw opvolgers, hopelijk beperkt in aantal, van jouw maat zijn.
 

Facebook, 29 oktober 2023