Zondagse mijmering: Over een anarchistische begijn

Zondagse mijmering: Over een anarchistische begijn

De Morgen berichtte vrijdag over de besognes die Christiana teisteren, de anarchistische vrijstaat in Kopenhagen. Die buurt in de Deense hoofdstad doet zo’n beetje waartoe de inwoners samen beslissen zin te hebben. Dat mogen ze daar al van de stadsbestierders sedert 1971, op een oud militair domein. Het heeft wat zelfbestuurderig en ook het woord Vrijstaat klinkt me als muziek in de oren.

Vermoed in uw wekelijkse mijmeraar nu geen joint rokende, naar patchoulie geurende, akoestische gitaar tokkelende, tegen een boom gehurkt de dagen doorbrengende wereldverbeteraar op sandalen. Cannabis trekt me niet aan, patchouliegeur irriteert me zeer, muziek beleef ik - het talent om het anders te doen ontberend - uitsluitend passief, om lang tegen een boom te hurken mis ik het nodige geduld en mijn ambities om dingen te verbeteren reiken niet tot de mondiale schaal. (Sandalen vormen wel een mij geliefd schoeisel, moet ik toegeven.)

En toch, het basisidee van het anarchisme, samen zelf besturen, is me heimelijk lief. Ik weet dat totale gezagloosheid nooit echt langdurig lukt aangezien de menselijke conditie haaks staat op het naïeve beeld dat de anarchist koestert.

Overigens vereenzelvig ik anarchisme nooit met bomaanslagen en pistoolschoten op kroonprinsen, al kennen die zwartrode knapen en deernes daar wel wat van. Beschouw dat als hun beschamend pleziertje, we hebben allemaal wel wat dat we beter niet hadden. Anarchisme leunt voor mij vooral dicht aan bij begijnen.

Facebook, 25 juni 2023
 

Labels
Opinie