Zondagse mijmering: Over bordjes en plaids

Zondagse mijmering: Over bordjes en plaids

Aangezien de kinderen ten bate wier welzijn wij indertijd de hiernavolgend genoemde oppas inhuurden intussen het vierde decennium hunner bestaan hebben bereikt, moet deze anekdote zich ergens in de jaren negentig afgespeeld hebben. Wie zich dat tijdvak nog herinnert, weet dat we ons toen zeer modern, hoogtechnologisch geëquipeerd en mondiaal georiënteerd achtten hoewel we niet rondliepen met een volwaardige filmploeg in de broekzak, niet elke minuut opgeschrikt werden door nieuwsflashes, onze vrijgezellenavond niet organiseerden in Tallinn en intelligentie nog geen artificieel ding was. We meenden het product te zijn van een gigantische vooruitgang maar stonden, zo blijkt nu, eigenlijk nog nergens want in tegenstelling tot vandaag was ergens toen nog ergens.

Terug naar die kinderoppas, een meisje waarvan de naam intussen opging in de nevelen der vergetelheid maar van wie ik me wel herinner dat ze net terug was van een jaar Finland. In dat land van de duizend meren, toen voor ons allen nog een exotisch oord verre achter de horizon waarheen alleen extreme avonturiers de schreden richtten, verbleef ze om haar middelbare studie af te werken. Nu - toen dus - zou ze aan haar hogere studies beginnen.

Finland, apart reisdoel voor een 17-jarig Vlaams meisje uit de jaren ‘90 van vorige eeuw. Waarom ze dat land koos, weet ik niet meer, maar niet omwille van een of andere eerdere speciale band ermee. Het was grotendeels toeval geweest.

“Fins, aparte taal”, verwoordden we de mengeling van verbazing en bewondering die het frêle ding opriep, waarop ze een in onze oren vlotte babbel begon in dat niets herkenbaars oproepende idioom. Ze kende geen woord Fins toen ze vertrok maar in het haar langs alle zijden omringende taalbad leerde ze zwemmen als een snoek in een Fins meer. (Mijn vertaalapp leert dat Finnen een snoek ‘hauki’ noemen maar dat konden we voor de millenniumwende nog niet zo eenvoudig opzoeken.)

Facebook, 18 juni 2023