Zondagse mijmering: Forrest Gump

Het alomtegenwoordige facebook meldde me evenwel uit mijn verre omgeving reeds vier overlijdens, zeker in één geval van iemand die de overgang van oud naar nieuw nog uitbundig en verwachtingsvol vierde maar niet eens de eerste week kon rondmaken.

Op 7 januari was het alweer 7 - jawel zeven! - jaar geleden dat de redactie van Charlie Hebdo door een commando werd aangevallen, een spoor van dood en vernieling achterlatend. Het satirische blad had zich beledigend uitgelaten over de profeet en moest daarvoor gestraft worden. Moslimterroristen houden ook niet van wat zij als hatespeech kwalificeren.

We droegen toen allemaal ‘Je suis Charlie’-buttons. Nu, toch ook maar amper zeven jaar later, stelt een zichzelf liberaal noemende minister van justitie zich pal op ter verdediging van de strafbaarheid van zogenaamde haatspraak.

“We leven in een wereld van lange tenen waar ‘zich beledigd voelen’ een pandemische omvang lijkt aan te nemen”, citeer ik gemakzuchtig een tweet die ik zelf de wereld instuurde.

Op die zevende jaardag van de aanval op Charlie Hebdo ontspon zich op facebook een boeiende gedachtenwisseling tussen een marxistische professor en een eerder conservatieve dwarsdenker. Die eerste staat bekend als uitermate bekwaam mediëvist, onafhankelijke geest, kortom boeiende vent.

Ik wilde over dat geestelijke pingpongspelletje mijmeren maar merk nu dat het van de tijdslijn van onze linkse vriend is verdwenen. Gewist? Of ligt het aan mijn beperkte vaardigheden waar het computergebruik betreft? Of, nog erger, heb ik het gewoon gefantaseerd? Je weet maar nooit, zo met het klimmen der jaren.

Het gegeven dwingt me nu echter om op mijn, al geruime tijd tanende, geheugen voort te gaan. Het liep ongeveer zo (zonder aanhalingstekens om hierboven aangegeven reden):

Marxist: laten we de aanslag op Charlie Hebdo herdenken en de waarden van de progressieve Verlichting koesteren. Maar de seculiere samenleving zal zegevieren boven het religieuze obscurantisme.

Dwarsligger: Wat houdt die ‘zegeviering’ in?

Daarop volgt wat heen-en-weer met iets als

Marxist: de samenleving waarin een democratisch socialisme de polarisatie overwint en zorgt voor een rechtvaardige verdeling van de middelen. <ik herhaal: ik pijnig mijn hersenpan en dreigt de oorspronkelijke woorden al te vrij weer te geven>

Gelukkig bewaarde ik een schermfoto van mijn onbescheiden interventie in deze tweespraak wat wel erg doet vermoeden dat één en ander niet volledig ontsproot aan een koortsig moment van hallucinatie in mijn brein. Die foto zegt: “Heel interessante vraag. Er zou dus een eindpunt zijn en eens dat bereikt kabbelt alles gewoon definitief door op dat bereikte ideaalpunt? Onze opdracht luidt dan: zo snel mogelijk dat punt bereiken waar de geschiedenis eindigt.

Nevenvraag: wat eens we dat punt bereikt hebben? Alle inzet op het behoud van die situatie en ons tegen elke verandering verzetten?”

Onze marxist is duidelijk een echte marxist, die gelooft in de gelukkige afloop van de geschiedenis. Gelovigen delen dat geloof maar situeren dat ideaal-eindpunt na de dood. Daarmee lijken religieus gelovigen me realistischer dan marxistisch gelovigen.

Wie elk mankement in mens en/of samenleving beschouwt als een afwijking van wat idealiter behoort te zijn en dientengevolge een bron van ergernis mitsgaders een opmaat tot op ‘structurele’ heling gericht activisme houdt er duidelijk een andere visie op na dan Forrest Gump, de 20eeuwse stoïcijn die leefde volgens het motto: shit happens.

Het is een relativerende, dus conservatieve gedachte die het leven een stuk dragelijker maakt dan het in permanente onrust verkerende progressieve geijver. Ik wens u een scheut Forrestgumpisme toe voor 2022.

Deze zondagse mijmering verscheen op Facebook op 9 januari 2022.