Zondagse mijmering: 11 juli 2021

Corona sloeg ook de bodem uit de staatskassen want het was hijsen geblazen om tot ledigheid gedwongen neringdoeners uit het slop te houden. Ook Vlaanderen sukkelde zo in de rode cijfers en het wordt een uitdaging om weer boven nul te komen zonder de belastingkraan nog wijder open te dragen. De cijfers van de overheidskas bij onze binnenlandse zuiderburen kennen evenwel geen dip zoals de Vlaamse, ze zijn ronduit dramatisch. Ja, overheden in geldnood is vandaag een algemeen Europees probleem maar in Wallonië is de dimensie wel bijzonder. De taalgrens blijkt een budgettaire grens.

De socialistische vakbond mag beschouwd worden als een bastion van unitaire eensgezindheid. En toen lieten ze de leden stemmen over het recente sociale akkoord en bleek er zowaar een diepe kloof te gapen tussen het Vlaamse ABVV en het Waalse FGTB. De taalgrens is, jawel, ook een syndicale grens.

Laat ik het u maar vertellen op basis van mijn professionele ervaring die zich dagelijks afspeelt in een Belgische, tweetalige omgeving. Vlamingen en Walen komen niet van twee planeten. Er zitten verhoudingsgewijs evenveel sympathieke knollen op de Franssprekende als op de Nederlandstalige parlementsbankjes en evenveel afstotelijke eikels. Het is geen andere mensensoort. Laat me meer zeggen, eerder Waalse levensbenaderingen spreken me zeer aan, af en toe zelfs meer dan de Vlaamse.

Vlaanderen versus Wallonië gaat niet over beter en slechter; het gaat over anders. De inleidende voorbeelden illustreren dat met heel actuele voorbeelden. Je moet er echt niet diep voor terugzakken in de tijd omdat het probleem intussen zou zijn achterhaald door de feiten.

Als volwaardig Vlaams zelfbestuur zou betekenen dat Wallonië van ons wordt afgesneden - zoals graag als argument wordt uitgespeeld - dan zou ik er zowaar nog eens over nadenken, want ik zou ze missen, de inwoners van die heerlijke lap grond ten zuiden van ons. Maar ik hoef er helemaal niet opnieuw over na te denken want politiek zelfbestuur snijdt geen mensen van elkaar af, verbreedt geen culturele kloven, maakt de afstand tot de overzijde niet groter.

Vlaams zelfbestuur brengt wel ons democratisch bestel naar een hoger vlak, eigenlijk naar de normale toestand. In een democratie hoort het beleid aan te sluiten bij de voorkeuren van de kiezers. Op dat vlak is België onmiskenbaar een failed state en dat merk je elke dag in en rond de Wetstraat.

Ik ben Wallonië niet beu, ik ben de Belgische constructie beu.

Daarom hang ik vandaag de Vlaamse Leeuw uit.

Fijne 11 juli gewenst aan u allen.

Deze zondagse mijmering verscheen op Facebook op - wat dacht u? - 11 juli.