"Ook ik kan hard lachen met het leeftijdsverschil"

De stijl van de woning is 'bohemien chic', met een oude plankenvloer, een hoog plafond met sierlijsten en een kunstig kleurrijk glasraam boven de massief houten eettafel. Hier in Antwerpen-Noord zijn Peter De Roover, fractieleider van de N-VA, en Els van Doesburg, Antwerps schepen van Sociale Zaken, al sinds enige tijd neergestreken. “Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Je hebt hier mensen met problemen, daklozen soms, met een droef leven, maar dat wil niet zeggen dat ze last veroorzaken. En je hebt een rijk aanbod aan winkels. Als je hier naar de markt gaat, hoef je niet meer op reis. De halve wereld komt er samen. Tijdens de ramadan hoeven we niet te koken. Elke dag komen de Turkse en Marokkaanse buren eten brengen.” De Roover heeft een zoon die bij de politie werkt. Hij kent de kant van de ordehandhaving: “Zomaar mensen ergens verdrijven heeft weinig zin. Je zoekt naar een combinatie van overlast beheren en ruimte geven aan iedereen.”

U zou burgemeester moeten worden.

Peter De Roover: “Ik geloof dat er al een goeie is. Ik ben in Antwerpen grootgebracht. Ik zou nooit definitief kunnen vertrekken uit de stad. Maar mijn ouders kwamen uit Turnhout en Beerse. Het zijn migranten. (lacht) Mijn moeder heeft die 42 kilometer eigenlijk nooit overwonnen.”

Zit er nog een Kempenaar in u?

“Als kind doe je blijvende indrukken op, van bij mijn grootmoeder in Turnhout bijvoorbeeld. Dat was daar 'de stad'. Mijn vader was de boerenjongen die van 'de buiten' kwam, van Beerse. Mijn hele stamboom komt uit die regio. Dat schud je niet af.”

Over naar het nieuws. Het was een bewogen week, allereerst door de dood van de 4-jarige Dean. Is dat het noodlot of te vermijden?

“Dat is de vraag op ieders lippen, maar je moet er als politicus voor oppassen dat je zoiets verschrikkelijks niet gaat recupereren. In onze fractie zijn Sophie De Wit en Valerie Van Peel al veel langer met die problematiek bezig. Sophie zegt terecht dat je er alles aan moet doen om gedetineerden klaar te stomen voor de samenleving, maar dat je soms ook moet durven te zeggen dat het niet lukt. En dan moet je passende maatregelen nemen, zodat je mensen met gevaarlijke psychiatrische problemen niet zomaar weer loslaat.”

In het schandaal bij The Voice wordt John De Mol verweten dat hij aan 'victim blaming' doet, alsof de vrouwen het probleem waren.

“Tja, dat is nog zo'n delicate zaak, zeker voor een gepatenteerde babyboomer als ik. Wat daar allemaal is gebeurd, is natuurlijk totaal onaanvaardbaar, maar ik zou toch vrouwen ook niet willen zien als bange wezens die alleen door de samenleving verdedigd kunnen worden. Er is een verschil met de cultuur van vroeger. Vandaag kunnen vrouwen - of mannen - hun verhaal doen en zal de
samenleving zich achter hen scharen. Dat is een goede zaak. Vroeger gebeurde dit ook, maar er werd over gezwegen. De daders vandaag worden paria's, die alleen nog verstopt achter hoge kraag en zonnebril buiten kunnen komen.”

U was volgens Els behoedzaam bij het begin van jullie relatie. Heeft dat met MeToo te maken?

“Dat was om twee redenen. Het was wel erg vreemd wat er aan het gebeuren was (lacht), en ik wilde ook op geen enkel ogenblik misbruik maken van de professionele verhouding. Els was toen mijn parlementaire medewerker.”

De politiek. Het gaat momenteel niet goed, met veel onbeslistheid en conflicten. Carl De Vos spreekt van “een perfecte storm”.

“Dat klopt ergens wel. Corona heeft diep in onze levens ingegrepen en zorgt voor een zekere gespletenheid bij de bevolking, door de keuzes die je moet maken over onze vrijheden en onze mentale gezondheid enerzijds, en onze lichamelijke gezondheid anderzijds. De politici staan op een bewegend podium. Ook bij de experten veranderen de inzichten. De vaccins zijn niet meer het wondermiddel, maar wel nog een uitstekend instrument. Doe daar de energiefacturen bij, het klimaat, het verbrokkelde politieke landschap en je krijgt onzekerheid.”

De partijvoorzitters van PS en MR voeren bijna even hard oppositie tegen hun eigen regering als jullie.

“Ik heb al eens lachend gezegd dat ze ons als federale oppositiepartij bijna werkloos maken. De kloof in de regering is groot, en je merkt in de wandelgangen steeds meer het gebrek aan goesting bij de regeringspartijen. Wat deze coalitie samenbracht, is hun afkeer van de N-VA, maar daarmee los je geen problemen op. Dat blijkt voortdurend: pensioenen, werkgelegenheid, energie, er gebeurt
weinig of niks. Ik denk dat De Croo een tijdlang blij is geweest dat corona het samenhield, maar dat cement is nu ook verbrokkeld. Hoe ver moet je nu nog gaan in je vrijheidsbeperking? Het was niet uit een democratische reflex dat ze beslisten om die vraag naar het parlement door te spelen. Ze kwamen er gewoon niet uit.”

De Vlaamse regering, geleid door N-VA, doet het niet beter. Daar ruziën de ministers zelfs openlijk in het parlement.

“Dat is federaal ook al gebeurd, maar Vlaams valt dat meer op, omdat het zo ongebruikelijk is. Als iemand die vecht voor een grotere rol voor de parlementen, vond ik het zelfs een goede zaak. Het ging ook echt ergens over. Het Vlaams Parlement wordt soms afgedaan als een parochieraad, maar dit ging over belangrijke zaken, bijvoorbeeld over sociale woningbouw en over mensen die net
niet in aanmerking komen, maar het ook lastig hebben om een betaalbare woning te vinden.”

U had een felle woordenwisseling over het coronabeleid met Frank Vandenbroucke, bij de N-VA beter bekend als 'meester Frank'. Maar zelf durft u ook belerend en met een zekere zelfingenomenheid te debatteren. Jullie hebben eigenlijk wel wat gemeen.

“Dat laat ik voor uw rekening. Frank Vandenbroucke vind ik een man met een missie en een lijn. Dat stel ik op prijs. Maar hij heeft ook lange tenen. Hij vindt dat ieder die anders denkt, zich vergist en dan wordt hij wel eens neerbuigend. Maar goed, mijn punt was dat het beleid na vijf golven meer gedaan zou moeten hebben om de zorg voor iedereen te garanderen. Met een flexibeler beleid kun je de
ziekenhuizen beter wapenen tegen pieken. Om één voorbeeld te geven: je zou gespecialiseerde verpleegkundigen 'buddy's' kunnen geven, die hen het simpelere werk uit handen nemen. Ik word een beetje boos als men altijd maar kijkt naar beperkingen voor de burger om de problemen op te lossen.”

Bart De Wever en Liesbeth Homans hebben hun besmetting gehad. En u?

“Nog niet. Maar het zit echt overal nu. Mijn zoon was besmet toen die van een reis terugkwam. Eerder is een heel goede vriend van mij overleden aan corona. Hij was 54. Hij stierf op de dag dat de uitnodiging kwam voor een vaccinatie. De vaccins maken een wereld van verschil, maar ik probeer ook een luisterend oor te leggen bij mensen die er vragen bij hebben.”

Corona heeft de polarisatie nog verscherpt.

“Ja. We moeten kritisch zijn, maar we mogen niet te makkelijk burgers met de vinger wijzen, ook als we het niet eens zijn. Je moet in dialoog gaan. De sociale media verscherpen nog wat al gaande is. Ik steek er veel tijd in om na te gaan welke bedenkingen mensen hebben. Als ze zuiver vijandig zijn, doe ik niet meer mee. Als ze elke niet-gevaccineerde als een moordenaar wegzetten of denken
dat de overheid gif in je aderen wil spuiten, dan stopt het. Maar het valt mij op dat de 'strengen' en diegenen die een afkeer hebben van vaccins meer op mekaar lijken dan ze denken. Ze zijn allebei bekommerd om hun gezondheid. Stel dat iemand overtuigd is dat de vaccins zijn gezondheid schaden - wat niet zo is - kun je dan als overheid in hun plaats beslissen en toch maar een spuit in de arm
drijven? Het uitgangspunt moet zijn dat je ieders keuze respecteert.”

Op persoonlijk vlak hebt u voor enige ophef gezorgd door uw verloving met Els Van Doesburg, beloftevolle politica, jong, mooi en blond. Zijn de trouwplannen al concreet?

“Die zijn ook slachtoffer van corona. De plannen zijn concreet, een verloving betekent dat je gaat trouwen, maar het tijdstip blijft door de omstandigheden nog onduidelijk. We hebben ervoor gekozen op een bepaald moment om onze relatie toch al bekend te maken, met foto's op onze Instagrampagina's. Dubbelinterviews geven we niet, om er geen politiek ding van te maken. Al zouden spindoctors dat een stommiteit vinden.”

Hebt u echt aan de voet van een vuurtoren in Ierland om haar hand gevraagd?

“Ja ja, er schuilt een romanticus in mij. We waren aan de westkust van Ierland, in Galway, met drie eilandjes vlak voor de kust. Els is een liefhebber van vuurtorens, maar we hadden normaal niet meer de tijd om nog over te steken. Ik heb haar echt moeten meetrekken. Dan is het toch gelukt. Terwijl het licht van de bijna ondergaande zon op de toren viel, heb ik haar de ring aangeboden. Geknield. 'Ik
hoop dat ik nog recht geraak', zei ik.”

Els vertelt in een interview in Humo dat je even geen woorden vond.

“Ik had haar in het Gaelic een Whatsappje gestuurd met mijn aanzoek, opgesteld met hulp van Google Translate, en ik zei dat ze maar eens moest kijken naar het berichtje. Ze begreep er natuurlijk geen letter van, maar ze had het toch snel door. Nadat ze zich ervan vergewist had dat het geen flauwe grap was, is het snel goed gekomen.”

Jullie hebben het vrij lang discreet gehouden. Waarom?

“Het is iets dat groeit, je weet eerst niet hoe serieus het is. Bovendien kon ze maar moeilijk parlementair medewerker blijven bij mij. Ze is niet in dienst gekomen omdat we een relatie hadden. Dat is pas daarna gekomen, maar deontologisch is dat delicaat. Vooraleer we de volgende stap zetten, vonden we het beter dat ze eerst de fractie verliet.”

Enkele maanden later is ze dan schepen geworden in opvolging van Fons Duchateau. Bijna uit het niets.

“Oh, maar ze had al op de lijst gestaan voor de gemeenteraadsverkiezingen en behoorlijk gescoord. Ze was ook tweede opvolger voor de Kamer. Als Fons niet was vertrokken, was ze geen schepen geworden. Als het iets te maken had gehad met mijn invloed, was ze wel Ludo Van Campenhout opgevolgd. Ik denk dat we in dit soort dingen allebei de deontologie heel erg in het oog houden.”

Els zegt dat ze kan lachen met het leeftijdsverschil. Bij ruzies dreigt ze ermee als schepen bevoegd voor woonzorgcentra om een plekje voor u te reserveren.

“Ik lach daar even hard mee. Het is nu eenmaal zo. Ik zou even verbaasd zijn bij anderen. Als mensen daarover een oordeel willen vellen, dan doen ze maar. Het is het wat het is. In ons dagelijkse leven bestaat dat leeftijdsverschil ook niet. Ik denk hier 's avonds niet van 'Ah, daar komt een jonge vrouw binnen'. Zij is wie ze is, en de eerste verwondering is intussen ook weggeëbd.”

Als zij een beetje een vaderfiguur zoekt, wat is het dan bij u?

“Bij mij? Els is gewoon een prachtige vrouw. Een mooie vrouw, maar ik heb haar leren kennen als iemand die veel meer is dan dat. Ze is verstandig, met veel gevoel voor humor, altijd een teken van intelligentie, en ze zoekt steeds naar diepgang. Ze vraagt zich voortdurend af waarom en of iets correct is, of het goed zit. Dat zijn moeilijke vragen die het leven niet makkelijker maken. We praten
voortdurend over zulke zaken. Ook als ze zich beroepsmatig aandienen, bij mij of bij haar. We proberen altijd voorbij het oppervlakkige te kijken en mekaar wat uit te dagen. In die zin verrijkt ze mijn denken. En het is handig dat zij technologisch beter is, met Netflix en zo.”

Hier staan veel kookboeken. Wie is de kok in huis?

“Om beurten. Ik iets vaker, zij iets beter. Maar ik was altijd af. Dat moet ik maar doen, vindt ze, omdat ik geen vaatwasmachine wil. Pas op, verder dan dat gaat het bij mij niet als 'nieuwe man'. We zijn best een divers koppel eigenlijk, zij met haar Nederlandse branie, ik met beide Kempische poten in het stof. We vullen mekaar aan.”

We moeten daar ook eerlijk in zijn, menige man benijdt u. Merkt u daar iets van?

“Als iemand ons nakijkt, ben ik bij wijze van spreken vereerd. Het is misschien maar oppervlakkig, maar het aspect van haar uitstraling is mij lief.”

Schrok haar familie niet toen ze u voorstelde?

“Oh, Nederlanders zijn heel tolerant op dat vlak. Dat viel mee. Er was geen spanning. Het zijn stuk voor stuk fijne mensen.”

Tot slot: jullie zijn allebei overtuigde conservatieve intellectuelen. Wat is de bekoring van dat conservatisme?

“Je kunt niet op alles een antwoord geven in het leven en het conservatisme kan daarmee omgaan. Er zijn voor mij drie grote filosofische richtlijnen, in alle ernst. Ten eerste Mary Poppins en haar 'A spoonful of sugar helps the medicine go down': hoe je de mensen meeneemt in je verhaal, is belangrijk. Dan Johan Cruyff: 'Elk nadeel heeft zijn voordeel'. En ten derde het verzamelde werk
van Forrest Gump: 'Shit happens'. Als politicus moet je proberen om de dingen te verbeteren, maar je moet daar ook bescheiden in blijven. De perfectie bestaat niet, ook niet buiten de politiek. Een zekere aanvaarding daarvan is een essentieel onderdeel van het conservatisme. Bij progressieven is er altijd de zweepslag van ontevredenheid en maatregelen nemen en desnoods de menselijke
vrijheid beknotten omdat je de menselijke conditie niet accepteert.”

Dit interview verscheen in de Gazet van Antwerpen op 22 januari 2022.