Onverkort rond ’t Fort

Aristoteles gaf al wandelend les: zijn “peripatetisch” onderricht werd een begrip. Nietzsche beschouwde de ideeën die hem al wandelend te binnen vielen, als de meest waardevolle. President Obama pleegt zijn belangrijkste beslissingen vaak na een wandelmeeting met zijn topadviseurs te nemen. En we herinneren ons nog de wandelingen van Koning Boudewijn en premier Wilfried Martens die, kuierend in de tuinen van Laken, de hoogste staatszaken bespraken.

Wandelen blijkt dus inspirerend. Vandaar de idee om af en toe ons mooie Fort 4 als fraaie achtergrond te benutten voor een – hopelijk boeiend - wandelgesprek met een interessante gast.

Roots

Peter woont nu al zo’n kwarteeuw in Mortsel, maar zijn roots liggen  eigenlijk in de Kempen (Turnhout). De herinnering daaraan blijft evenwel erg vaag, want zeer snel belandt het gezin in Berchem. Moeder (afkomstig uit Turnhout, vader kwam uit Beerse) voelde zich in Berchem eigenlijk nooit helemaal thuis. Hoelang ze er ook woonde, steeds bleef er enige afstand, bleef ze haar omgeving als ‘ergens anders’ zien.
Het brengt ons meteen bij een actueel thema. Als een afstand van een goede 40 km al zo moeilijk te overbruggen valt, hoeveel lastiger moet het dan voor mensen met roots in zoveel verdere contreien zijn om zich hier thuis te voelen? Moeders voorbeeld zal onze wandelpartner voortdurend in het achterhoofd houden om de complexiteit van het gegeven aan te voelen en te duiden.

Een en ander impliceert ongetwijfeld ook een les in nederigheid: politiek kan niet alles oplossen. De wereld is allesbehalve “maakbaar”.

De lesgever

Begin de jaren ’80 studeert Peter economie aan de toenmalige Ufsia en komt vervolgens in het onderwijs terecht. Misschien geen evidente keuze, maar Peter licht even toe. Hij wilde per se lesgeven (noem het een roeping). Net daarom zijn optie voor studies economie. Hij beseft immers maar al te goed dat slechts zeer weinige medestudenten voor onderwijs zullen kiezen. De concurrentie zal dus niet al te scherp zijn … De originele invalshoek blijkt nog te kloppen ook. Meteen na de studie volgt een loopbaan als lesgever, eerst in Sint-Aloysius in Mortsel, later bijna 30 jaar lang in de Antwerpse Seefhoek en Deurne-Noord.

In de Seefhoek doceert hij in een school die, naarmate de jaren vorderen, almaar sterker “verkleurt”. Een hele uitdaging voor de leraar. Hij merkt dat het debat over delicate thema’s die bijvoorbeeld met de islam te maken hebben, beter loopt door ze in de groep van de leerlingen te gooien, hen dus zelf te verplichten hun ideeën en stellingen met elkaar te confronteren, en daarop in te gaan. Een veel accuratere techniek dan als leraar (of opvoeder) iets te poneren en hen daarop te laten reageren. Dan verzeil je al snel in een “wij-zijdebat”.

Diversiteit

Het brengt ons opnieuw bij het thema dat Peter na aan het hart ligt: hoe om te gaan met de almaar groeiende diversiteit in onze samenleving? Ter illustratie een kwestie die in dat raam vaak opduikt: zal de islam uiteindelijk verzoenbaar blijken met ons democratisch bestel? Een belangrijke vraag, zo beaamt ook onze wandelpartner. Alleen: we moeten ons ervoor hoeden ze al meteen negatief te beantwoorden. Laten we de tijd de tijd geven, laten we de geesten rijpen. Van vandaag op morgen zal het allemaal niet lukken.

Als lid van de Kamercommissie Buitenlandse Betrekkingen verbleef onze gast onlangs overigens in het Midden-Oosten. Hij bezocht er de Gazastrook en ervoer ter plekke hoe onwaarschijnlijk complex de situatie er is en - vooral - hoe uitzichtloos dit decennialang durende conflict nog steeds oogt. De partijen lijken zó ingegraven in het eigen gelijk, er blijken inmiddels zoveel wonden geslagen, dat niet de minste bereidheid tot vergelijk te bespeuren valt. Een en ander impliceert ongetwijfeld ook een les in nederigheid: politiek kan niet alles oplossen. De wereld is allesbehalve “maakbaar”.

De politicus

Als we naar Peters politieke roots peilen, komt al gauw vader De Roover in beeld. Die was jarenlang gemeenteraadslid in Berchem. Eerst voor de Volksunie, later als onafhankelijke. Ook de zoon volgt die trend. Hij militeert aanvankelijk bij de VU, maar raakt later in onmin met de partij, waarvan hij de “linksere” koers maar matigweet te waarderen. Voor de verkiezingen van 1987 verlaat “de principiële dwarsligger” de partij naar aanleiding van de manier waarop de zogenaamde verruimingsoperatie wordt aangepakt. Hij focust op de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Samen met onder anderen Jan Jambon blaast hij de VVB nieuw leven in (momenteel is hij erevoorzitter). Later wordt hij de motor achter het tijdschrift Doorbraak en pas in 2014 volgt het N-VA-lidmaatschap.

De volksvertegenwoordiger

In de Kamer houdt de volksvertegenwoordiger zich vooral bezig met pensioenen en buitenlandse zaken. Hij heeft onder meer ook zitting in de commissies Sociale Zaken en Herziening van de Grondwet.

Al wandelend komt ook de actualiteit even aan bod. Zo hebben we het over de “kibbelregering” die nu blijkbaar in wat rustiger vaarwater vertoeft. Of over de her en der geformuleerde kritiek dat Bart De Wever eigenlijk de regering had moeten leiden. Die kritiek snijdt, aldus onze gast, hoegenaamd geen hout. BDW als premier lag voor de Franstaligen zeer moeilijk, zo niet onmogelijk. Dan was deze centrumrechtse regering er dus gewoonweg niét gekomen …

De luis

Peter staat erom bekend dat hij in diverse gremia allerminst beroerd is om ongezouten zijn mening te ventileren. Wanneer ik, als slotvraag peil naar het dier waarmee hij zich het beste kan associëren, luidt het dan ook - na enige bedenktijd - “de luis in de pels”.

We wensen deze gedreven Kempenzoon én Mortselaar op zijn diverse actieterreinen alvast alle succes toe!

Gepubliceerd door ‘t Periodiekske op 19 mei 2015, hier op 20 mei 2015.

Foto: ‘t Periodiekske.

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.