Nationalisten onder elkaar

Ooit sprak ik op quatorze juillet een 11 juli-boodschap uit. Het gemeentebestuur van Galmaarden had blijkbaar geen vroeger gaatje in de agenda ontdekt om de slag van 1302 tegen de Franse koning te herdenken. Gekker moet het natuurlijk niet worden, want voor je het weet sta je Vlaams te speechen op 21 juli.

Sindsdien sluit ik de 11 juli-periode graag af op 11 juli. Ook dit jaar met, naast ‘liveoptredens’, een dubbelinterview in deze krant en een vraaggesprek in Gazet van Antwerpen onder de titel ’11 juli mag geen blank feest zijn’. Dat stuk deed hier en daar een kikkerpoel uit de oevers treden, want voor sommigen blijft zo’n kop blijkbaar provocatief.

Sociale media lopen zelden over van nuance en dat was deze keer niet anders. ‘Nestbevuiler’ of ‘verrader’ waren absoluut niet de meest grove verwijten die door het virtuele zwerk vlogen. ‘Zij breken onze maatschappij af’, klonk het vanochtend nog met de nodige zin voor dramatiek bij een criticus toen de tekst op mijn blog verscheen.

Zoals moslims een verhoogd risico kennen op fundamentalistisch religieus gedrag, neigen nationalisten bovengemiddeld naar xenofobie. Hoe goor het gehanteerde woordgebruik bijwijlen ook, laten we niet te laatdunkend denken over het discours van wie ooit de bange blanke man werd genoemd. Xenofobie kent veel vormen, maar die zijn wel allemaal des mensen. Het gaat niet over een blanke of rechtse afwijking. Ook de doorsnee allochtoon schuift de benen liefst onder een tafel met groepsgenoten; linkse multiculti’s frequenteren bij voorkeur feestjes met andere gegoede linkse multiculti’s, waar niemand hun grote waarheid in twijfel trekt. We zijn nu eenmaal graag ‘onder ons’. De ene trekt die ‘ons’-kring wat ruimer, de andere wat enger. Wordt die te eng, dan is het conflict niet veraf.

Het Vlaams-nationalisme is een vorm van nationalisme die traditioneel een heel open 'ons'-begrip hanteert

Het Vlaams-nationalisme is een vorm van nationalisme die traditioneel een heel open ‘ons’-begrip hanteert. Terwijl de dominante gedachte bij de Franstaligen altijd was dat ze overal, waar ze zich ook vestigen, politieke rechten meenemen, maakte het Vlaams-nationalisme een andere keuze. Tegen dat personaliteitsbeginsel zetten wij het territorialiteitsbeginsel. Wie volgens de regels in Vlaanderen komt wonen, wordt ook gewoon politiek gesproken Vlaming. Van de weeromstuit verlaat een uitwijkende Vlaming Vlaanderen niet alleen fysiek. Laurette Onkelinx werd een Waalse politica en niemand die dat vreemd vindt. Had dat Vlaams-nationalisme wereldwijd school gemaakt, onze globe zou er beter uitzien.

Maar blijkbaar zijn niet eens alle Vlaams-nationalisten zelf overtuigd van dat territorialiteitsbeginsel en dus krijg je van sommigen onder hen bagger over je heen voor de evidente stelling dat ‘11 juli geen blank feest’ mag zijn.

Gepubliceerd in dS avond, de digitale avondkrant van De Standaard, op 14 juli 2015, hier op 15 juli 2015.

Foto: schutblad dS Avond

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.