Los van het resultaat: BEDANKT

Na weer zo’n overdrukke campagnedag – regelmatig onderbroken door schoolverplichtingen, of is het omgekeerd? – wil ik wel eens naar een dvd’tje kijken vooraleer het laken over me heen te trekken. Als je dan merkt dat je na vier avonden exact 21 minuten ver bent opgeschoten in de film, dan kan je het niet meer ontkennen. De vermoeidheid begint tol te eisen.

Daarom ging ik heel graag in op het aanbod van Cisse om me naar Bonheiden te voeren, waar ik gisterenavond een laatste ‘optreden’ mocht verzorgen, speciaal voor de jusqu'au boutisten. Het werd trouwens een fijne avond. Aan tafel vertelde ik schertsend dat ik al een chauffeur heb en nog niet eens verkozen ben als kamerlid. Bert Wollants reageerde gevat: ‘Geniet er van, want als kamerlid heb je geen chauffeur.’

Op de terugtocht – weer veel later dan gepland – vroeg Cisse me wat het prettigste was in mijn ‘eerste campagne’. Ik overschouwde de jongste weken en stelde vast dat we een stevige poging hebben ondernomen om op vele markten thuis te zijn, niet alleen op markten. Opiniestukken schrijven, voor kranten, nieuwsfora, eigen webstek, omdat de inhoud toch op de eerste plaats moet komen; ik kan het niet laten. Televisiedebatten met Mieke Vanhecke, interview voor Actua TV of Maghreb-tv. Ze verdienden meer kijkers, uiteraard, net zoals mijn eigen filmpjes voor VTM, zeven stuks in evenveel weken als 'belofte van de Wetstraat'.

Gaan debatteren in zalen en voor scholen, tot gisterennamiddag. Gaan spreken voor de achterban, een paar keren in duo met Zuhal Demir. Een aparte maar fijne formule die we graag nog wel enkele keren hadden opgevoerd. Dat ik mijn campagne in grote mate in tandem met Zuhal heb gevoerd, was op zich al meer dan aangenaam, zeker als je elkaar helemaal kunt herkennen in het overbrengen van de boodschap. De velen uren waarin we elkaar klaarstoomden voor weer een debat of interview of de volgende stap uitwerkten, waren inspirerend. Haar schitterende campagnefilmpje was een absoluut hoogtepunt. Misschien was het zelfs te goed want de media focussen liever op wat flopt of hoon opwekt. Zo gaat dat, spijtig genoeg. Toch blij dat ik er achter de schermen bij betrokken was.

De cartoons waarin Zuhal en ik een aantal clichés tegen N-VA te lijf gingen, vormden weer zo’n ander prettig luik, met dank aan mijn goede vriend Erwin Vanmol. Een knipoog hoeft niet te botsen met inhoud. Samen met Jan Jambon stuurde ik een brief naar de Vlaamse Bewegingsachterban (zie hieronder), waarop we veel positieve reacties kregen.

En er waren toch ook enkele markten en het goede oude klassieke ‘bussen’, vandaag omgedoopt en verruimd tot ‘flyeren’, om onze eigen postkaart onder de neuzen te duwen. Ergens in een afgelegen wijk een affiche met je kop tegen een venster zien hangen en de voorbijganger die je herkent; het zijn vreemde ervaringen.

Ik wacht verkiezingszondag en het resultaat alvast niet af om aan al van wie het campagnepad de jongste weken het mijne kruiste welgemeend DANK U te zeggen.

Maar de vraag was wat ik het prettigste had gevonden. Dan eindig ik toch bij de hartverwarmende geestdrift van militanten, die onbaatzuchtig en spontaan aanboden om mee te helpen. Die dag dat ik met Jeremy de Kempen doorkruiste om tuinborden te gaan oprichten of campagnemateriaal te bezorgen en die andere keer dat ik met Zuhal een reeks Antwerpse adressen van medewerkers afdweilde, zijn echte opkikkers geweest. Achter die facebook-profielen zitten natuurlijk echte mensen die je dan even leert kennen. Het maakt zo’n groot verschil.

De medekandidaten die je voortdurend weer, altijd ergens anders, tegen het lijf loopt in een sfeer van bondgenootschap, heeft natuurlijk ook wel ‘iets’. Ik vierde mijn verjaardag in een groep van Vlaamse Nepalezen en partijgenoten, een deugddoende mengelmoes die leert dat Vlaams-nationalisme open kan en moet zijn. Ik mocht de jongste weken zoveel boeiende mensen ontmoeten, heel gewone mensen voor wie niet goed oplet, heel bijzondere voor wie er even tijd voor wil maken. De ontmoeting met die militanten in N-VA-afdelingen gaf elke keer weer een duw in de rug.

‘Misschien hadden we beter een grote gemeenschappelijk bus gehuurd’, knipoogde ik op dat Nepalse feestje naar medekandidaat Patrick die ik de derde keer op een week tegen het stevige lijf liep. ‘Een een caravan om in te slapen’, volgde zijn antwoord.

De pint (de vele pinten) op een of ander terras nadien, veel te lang uitlopend omwille van het gezelschap dat de dure eed om vroeg te gaan slapen deed smelten; een verstandige mens zou er zich niet toe mogen laten verleiden. Blij dat ik mijn verstand in die gevallen naar het mandje heb gestuurd.

Enfin, maandag zullen er stroken over de affiches worden gekleefd, dankbaar gericht aan de welwillende kiezers. Ze liggen bij alle partijen klaar, de ene wat meer overtuigd dan de andere dat ze kunnen gebruikt worden. Opletten blijft voor iedereen de boodschap, want hoogmoed komt voor de val.

Ik wacht verkiezingszondag en het resultaat alvast niet af om aan al van wie het campagnepad de jongste weken het mijne kruiste welgemeend DANK U te zeggen. Eigenlijk vind ik het nu al spijtig dat het vijf jaar zal duren vooraleer we deze bijzondere vorm van samenhorigheid nog eens mogen beleven.

Geplaatst: zaterdag, 24 mei 2014

FOTO: In Beuningen blijft het zwembad alvast, dat is toch al dat!

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.

CAMPAGNEBRIEF VAN JAN JAMBON EN PETER DE ROOVER, 22 mei 2014

We hebben er samen heel wat jaartjes Vlaamse Beweging op zitten; een half leven zowat. De ene (Jan) zette de stap eerder, de andere (Peter) is nu gevolgd en zo zitten we weer samen in het zelfde schuitje, dat van de partijpolitiek deze keer.

Actief zijn in de Vlaamse Beweging of in de N-VA, het blijven voor ons twee zijden van dezelfde medaille. Van onze jeugdjaren zijn wij er van overtuigd dat de Belgische structuur een hinderpaal vormt voor de goede democratische werking van Vlaanderen. De Vlamingen krijgen niet het beleid waar ze in de stembus voor kiezen; de Walen trouwens evenmin.

Vlaams zelfbestuur biedt een oplossing – dat blijven wij herhalen, ook in de politieke arena. Die Vlaamse staatswording willen wij promoten en stimuleren met de ‘wapens’ die de politiek biedt. Wij zullen geen revolutie ontketenen tegen de Vlaamse kiezer in. Dat is niet alleen zinloos maar staat ook haaks op de kern van het Vlaams-nationalisme: de Vlamingen zijn degenen die zelf beslissen.

Het gewicht waarmee wij onze doelstelling op tafel kunnen smijten, wordt bepaald door de kiezer, door u dus. Door de keuze voor een model dat de Belgische hinderpaal wegruimt, zetten we een gigantische stap vooruit. Waar de evolutie eindigt, dat zal de toekomst uitwijzen, maar intussen tikt de klok en dus moeten er vandaag zo veel mogelijk mensen overtuigd worden.

Wij zijn er van overtuigd dat het N-VA-model een ruim groep Vlamingen kan aanspreken. Als zij ons hun vertrouwen schenken, krijgen ze er twee geëngageerde Vlaams-nationalistische kamerleden voor in de plaats.