“Ik ben een eeuwige dwarsligger”

“Ik ben een eeuwige dwarsligger”

Peter De Roover strijdt al zijn hele leven voor de Vlaamse zaak

Begin november nam Gazet van Antwerpen een ruim interview af met mij. Wist ik veel dat ik enkele maanden later in de politiek zou stappen. Dat het anders liep dan ik toen dacht, maakt het misschien interessant om te herlezen. Deel 1.

(INLEIDING BOVENAAN HET ARTIKEL)

Eigenlijk is hij al 31 jaar in de eerste plaats leraar in het TSO in  Antwerpen. Maar daarnaast speelde hij de voorbije decennia ook een belangrijke rol in de Vlaamse Volksbeweging (VVB). En nu is hij actief als chef-politiek en opiniemaker bij het tijdschrift Doorbraak. Peter De Roover (51) is een intellectuele duizendpoot. Hoe werd hij wie hij geworden is?

 

Zijn vader was VU-gemeenteraadslid in Berchem, maar werd onafhankelijke nadat Hugo Schiltz volgens hem de Vlaamse zaak had verraden met het Egmontpact. Zo begon voor zoon Peter een traject naar de functie van voorzitter van de VVB.

 

“Ik ben opgegroeid in een doodbraaf katholiek ambtenarengezinnetje in Berchem. Mijn moeder was huisvrouw, mijn vader hoofdcontroleur bij de btw in Deurne. In de oorlog was mijn familie niet zwart geweest, maar ook niet wit. Na afloop was mijn vader in zijn Kempense dorp Beerse actief in de Leopoldistische beweging. Toen bleek dat koning Leopold niet mocht terugkomen, werd de jonge Jos De Roover op weg naar Damascus van zijn paard gebliksemd. Hij voelde zich bedrogen als Vlaming en als katholiek. En hij zwoor dat hij in zijn leven nooit meer op de CVP zou stemmen. Dat heeft hij ook niet meer gedaan, zelfs niet ten tijde van het kartel met de N-VA.”

 

“Mijn vader zat achttien jaar in de gemeenteraad van Berchem. Eerst voor de Volksunie, en na het Egmontpact als onafhankelijke. Politiek was bij ons thuis dus dagelijkse kost. Mijn jeugd was daardoor grotendeels normaal, maar toch niet helemaal (lacht). Op mijn zesde gaf ik al mijn eerste tijdschrift uit met drie kopers: mijn ouders en mijn oudere zus. En op mijn twaalfde kreeg ik van mijn vader een abonnement op Keesings Historisch Archief en kon ik meepraten over Watergate en zo.”

 


"Ik zocht naar het generatieconflict met mijn vader; maar vond het niet."


 

“Ik speelde thuis ook mijn eigen verkiezingen. Dan vond ik partijen uit, tekende ik een kaart met fictieve arrondissementen, gooide met dobbelstenen voor de zetelverdeling, sloot coalities en verdeelde de posten... Op school organiseerde ik ook geregeld enquêtes over van alles en nog wat. De politiek en de journalistiek zaten mij in het bloed.”

 

Op zoek naar conflict

 

“Na mijn humaniora aan het Sint-Stanislascollege (Berchem) voelde ik er veel voor om Geschiedenis of Politieke & Sociale Wetenschappen te gaan studeren. Maar omdat ik wilde gaan lesgeven, koos ik voor Toegepaste Economische Wetenschappen, TEW. Ik dacht dat die richting meer uitzicht gaf op een job als leraar, omdat de meeste afgestudeerden van TEW andere jobs kiezen buiten het onderwijs. En die redenering is juist gebleken.”

 

“Thuis had ik mijn vader geregeld vergezeld naar betogingen. Net als veel andere jonge gasten ging ik op een bepaald moment op zoek naar het intellectuele conflict en naar de zwakke punten in zijn overtuigingen, maar ik vond ze niet. Hij stond voor een correct, eerlijk en integer Vlaams-nationalisme. Ons generatieconflict was mislukt. Gelukkig was hij dol op witloof en ik niet, zodat we toch nog iets hadden om over te bakkeleien (lacht).”

 

Gedaan met toegeven

 

“Toch werd ik pas tijdens mijn studententijd lid van het KVHV (Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond, red.) en de Volksunie. Ik ging (in mijn humanioratijd) mee met de plakploegen om de affiches van Hugo Schiltz met de beroemde slogan Gedaan met geven en toegeven op te hangen. Maar Schiltz is verkeerd met die kwestie omgesprongen, met een vertrouwensbreuk als gevolg. Zoals zovele anderen keerde mijn vader hem de rug toe. Toch is hij nooit naar het Vlaams Blok gegaan.”

 

“Zelf ben ik eens samen met Jan Jambon op bezoek geweest bij Schiltz thuis op Linkeroever. Het was leerzaam om een man als hij aan het werk te zien. Later ben ik hem ook weer meer gaan appreciëren, toen hij de politieke berekening wat had laten varen en mijn radicale opvattingen meer genuanceerd waren geworden.” 

 

LEX MOOLENAAR

 

Gepubliceerd in Gazet van Antwerpen in de weekeindeditie van 2 en 3 november 2013

 

FOTO: Op de fiets voor de boekenbeurs © Gazet van Antwerpen

Labels