Het ‘ietsisme’

Er is een opwarmingsprobleem en we moeten toch ‘iets’ doen, zeggen de ‘ietsisten’. De vragen of dat ‘iets’ ook helpt het probleem op te lossen en wat de verhouding is tussen gevraagde inspanning en daadwerkelijk effect, wordt door ‘ietsisten’ gemeden als de pest.

De feiten zijn nochtans eenvoudig. 0,3% van de wereldwijde CO2-uitstoot komt uit Belgenland, minder dan 10% uit Europa. 
Die andere 90% worden de atmosfeer in geblazen in landen als China, India en Afrikaanse staten.

Uitstoot volgt grotendeels uit het gebruik/opwekken van energie. Nu wil de realiteit dat zeker die 90%-landen in de toekomst onvermijdelijk meer energie zullen gaan gebruiken.

Logisch ook. Er komen meer inwoners en die willen terecht meer welvaart. Want energie, laten we dat niet vergeten, is de motor van wat de overgrote meerderheid van de mensen vooruitgang noemt. Dat is de vooruitgang waar wij van genieten en waar ook die mensen naar snakken.

Dé oplossing kan alleen gevonden in de opwekking van uitstootvrije energie (tenzij we de optie van een werelddictatuur overwegen en realistisch en/of wenselijk achten). 
We kennen kernenergie, we kennen zon en wind als hernieuwbare energie. Wetenschappers werken aan opslag en gebruik van CO2, waterstof- en batterijentechnologie, thorium-alternatieven, enzovoort. Alleen daar zullen de echte doorbraken plaatsvinden op een manier die de gewenste welvaartsgroei mogelijk blijft maken.

? of ?

We hebben dus de keuze tussen het ‘ietsisme’ dat peperdure en betuttelende schijnbewegingen uitvoert op 0,3% van het probleem of het eco-realisme dat veel meer ambitie koestert en kiest voor de 100%-aanpak. Die zorgt er voor dat door wetenschapgedreven beleid het idee van een doeltreffend klimaatbeleid los komt van de vrees voor verarming. Daarmee versterkt meteen ook het draagvlak voor een uitdagend beleid.

???

* Intussen zetten we lokaal volop in op milieuverbetering - daar zetten we de voorbije decennia wel degelijk stappen vooruit, al mag het best wat meer zijn - en klimaatmaatregelen die ook andere en aantoonbare voordelen bieden, wat de inzet van middelen verantwoordt.

???

* Het 0,3%-argument wekt weerstand op, hoe rationeel onbetwistbaar het ook is. Daar spelen de ‘ietsisten’ op in. Ook mensen die anders blijk geven van zin voor logica proberen het te ‘counteren’ met totaal van de pot gerukte vergelijkingen.

Een veel voorkomende: “haha, ik betaal maar een fractie van de totale belastingen. Dan stop ik daar ook maar mee.”

Die vergelijking bevestigt echter juist de basisstelling want als belastingen betalen niet afdwingbaar verplicht was, strooide zo goed als niemand een duit in de overheidszak. 
(Wie het ooit bestudeerde zal hier het dilemma van de gevangene uit de speltheorie zien opduiken.)

Mooi dat ingezet wordt op internationale afspraken, zoals die van Parijs, maar de vrijblijvendheid doet mij als realist alvast twijfelen of die de oplossing zullen brengen. Hopelijk verhogen ze mee de druk op politici om technologie en wetenschap meer ruimte te geven. Op dat punt kunnen die internationale afspraken nog het meeste zin hebben.

(Oh ja, waren wij niet tegen het Marrakesh-pact? Zeker want pleiten voor goede internationale samenwerking is niet gelijk aan het slikken van slechte multinationale pacten. Logisch toch.)

Artikel geplaatst op mijn Facebookpagina op 10 maart 2019 en hier gezet op 14 maart 2019.