De wondere wereld van het opiniestuk

De wondere wereld van het opiniestuk

Gewoon even derooverweging

De wereld van de opiniestukken is me niet vreemd, ik zit er al ruim twee decennia in te wroeten. Toch blijft het een bijzonder fenomeen, zoals deze week weer eens bleek. Zo bijzonder dat soms de vraag opkomt: waarom de moeite doen? 

Mijn reactie op Karel De Gucht in De Morgen lokte zelf ook alweer reacties uit. Gelukkig maar en mooi dat je daar via de sociale media en de nieuwsfora ook direct kennis van kunt nemen. Sommige opinieschrijvers hebben daar problemen mee, want er klinkt absoluut niet alleen applaus als je een mening in de publieke ruimte smijt. De kritiek is bovendien niet altijd fijnzinnig verpakt. Maar wie niet tegen de hitte kan, blijft best uit de keuken. En ook al zijn die directe reacties uiteraard niet altijd van het allerhoogste niveau, ze zijn wel bijna altijd leerrijk.

 

Wat ze in elk geval leren, ook dit keer weer, is het verschil in ontvangst bij lezers. Uiteraard zal een Vlaamsgezinde positiever reageren op mijn opiniestukken dan een verstokte Belg. Het tegendeel zou aanleiding moeten zijn tot een diepgaand zelfonderzoek. Maar een verschil van mening wordt wel erg gemakkelijk vertaald in een kwaliteitsoordeel. Een andere mening staat voor velen gelijk aan een idiote mening; wie hetzelfde standpunt verwoordt, geeft dan uiteraard weer blijk van groot inzicht.

 

Ik grabbel even in de reacties van de aanhangers. ‘Gewoonweg S C H I T T E R E N D !!!’, vindt iemand, met geestdriftige hoofdletters en uitroeptekens. ‘Van een intelligente, duidelijke en correcte uitleg gesproken, dat is er hier wel een van Peter De Roover - Karel De Gucht kan daar in de verste verte niet aan tippen !’, reageert iemand anders. ‘Briljant stuk, De Gucht (alweer) in zijn slip gezet. Wanneer gaat hij trouwens eens werken voor de EU?’, stelt een derde vast. Lieve reacties – voor mij dan toch - die deugd doen.

 

Ze maken natuurlijk duidelijk dat mijn opiniestuk van een bijzondere kwaliteit getuigde en zonder twijfel zeer overtuigend was voor iedereen. Hoewel…

 

Volgende keer beter

 

‘Haha! Dat opiniestuk van @PeterDeRoover1 in @demorgen: of hoe een opinie nergens over kan gaan. Geldt overigens ook voor KDG’, schrijft een twitteraar nog net binnen zijn 140 tekens. ‘Iedere nieuweling in de partij krijgt blijkbaar een opdracht mee naar huis om een essai te schrijven. Peter De Roover kreeg dus de overtrokken opinie van De Gucht om eens op te reageren. Het resultaat is ontgoochelend. Ik had toch wat meer vuur verwacht voor een veelbelovende neofiet, en wat minder clichés. Volgende keer beter’, reageert iemand op het forum van De Morgen die me gelukkig nog een volgende keer gunt. Een andere reageerder vindt: ‘KDG overtuigde, PDR overtuigt niet, hij herhaalt de verzinsels van N-VA over een BE probleem. Welk? Een samenwerkingsverband dat al 584 jaar bestaat en altijd goed gefunctioneerd heeft. Tenzij de nationalisten annex corporatisten vd 3 neoliberale zusters VB/LDD/N-VA erbij komen gesteund door al even verdwaasde media als Terzake en Knack. En er is volgens de Leider democratie in VL als N-VA de absolute meerderheid haalt want dan regeert het Vlaamse volk. Is dat niet de dictatuur van N-VA?’

 

Het is nu wel duidelijk dat mijn opiniestuk van een lametabele kwaliteit was en zonder twijfel geen kat kon bekoren, laat staan overtuigen.

 

Dus komt nu de grote vraag: voor wie schrijft een mens zo’n opiniestukken? Laten we het publiek indelen in vier groepen, overigens niet strikt van elkaar te onderscheiden. Groep A is het zowat altijd met me eens, groep B is het zowat altijd met me oneens, groep C wil wel eens kennis nemen van diverse standpunten, groep D kan het geen zier schelen en leest al die onzin niet.

 

Als de mensen uit groep A in zo’n opinieartikel munitie vinden om ‘ons verhaal’ in de eigen omgeving mee te helpen verkondigen; als de mensen uit groep B bij zo’n opinieartikel de indruk opdoen dat ‘wij’ weer helemaal in opmars zijn en de media beheersen (jawel, sommigen beweren dat) en als de mensen uit groep C door zo’n opinieartikel even nadenken over onze argumenten, wel dan is het de moeite zeker. De mogelijkheid dat groep D misschien de grootste is, schuiven we maar even opzij, onze zielerust ten bate. 

 

En dus blijven we schrijven, en schrijven, en schrijven…

 

N.B.: Nog los van dat alles, ik zit achter mijn klavier en dan kan ik niet anders.

 

Labels