De korte riemen van Geert Bourgeois

Deze week bleek nog eens dat de fameuze onder Elio Di Rupo goedgekeurde zesde staatshervorming hoegenaamd geen copernicaanse omwenteling heeft teweeggebracht. De totaal ondoorzichtige financieringswet die de deelstaten van middelen moet voorzien, leidde ertoe dat de deelstaten plots nog eens 750 miljoen euro minder zullen ontvangen dan daarvoor voorzien was. Volgend jaar wordt daarvan 190 miljoen gerecupereerd. Tot die ene dame die nog kop en staart kan krijgen aan de financieringswet weer andere cijfers uit haar computer ziet rollen. Begrotingen opstellen als Belgische deelstaat is een beetje als schaakspelen op een waterbed.

De kritiek van de N-VA op die zesde staatshervorming blijkt opnieuw wel degelijk hout te snijden. De deelstaten - en dus ook Vlaanderen - zijn nu wat hun financiering betreft vergelijkbaar met gemeenten. Die heten dan ook niet voor niets ondergeschikte structuren. Er zijn nog veel andere redenen waarom de N-VA een confederale structuur wil invoeren, maar deze is alvast een van de sterkere. Spijtig dat de andere politieke partijen halsstarrig weigeren om werk te maken van die noodzakelijke hervorming.

Was Bart De Wever Vlaams minister-president geworden, had hij het Vlaamse aandeel aandeel van die pil moeten slikken.

Intussen probeert de N-VA er wel mee op toe te zien dat we binnen het bestaande - door ons betwiste - kader voldoen aan de wens van de Vlaamse kiezer om een vernieuwend sociaal-economisch beleid te voeren. Zo bouwen wij bijvoorbeeld een solidair en duurzaam pensioenstelsel uit dat moet vermijden dat mensen op rust in de toekomst in de kou blijven staan.

Volgens Bart Maddens speelt Geert Bourgeois slechts een figurantenrol (DS 1 april) . De Vlaamse minister-president heeft inderdaad veel te weinig echte greep op de cruciale beleidshefbomen en moet roeien met te korte riemen. Ook als Bart De Wever voor die functie had gekozen, had hij het Vlaamse aandeel van die pil (750 miljoen euro minder inkomsten voor de deelstaten) moeten slikken, want de in de vorige regeerperiode goedgekeurde wet is nu eenmaal wat ze is.

Vreemd dat Maddens verwijst naar Luc Van den Brande die, zo lezen we, ‘stevig tegenwicht creëerde voor de federale dominantie’ en vandaag als voorbeeld moet dienen. Alle respect voor Van den Brande, die van alle Vlaamse ministers-presidenten het dichtst in de buurt komt van Geert Bourgeois als pleitbezorger voor volwaardige Vlaamse autonomie. Maar een stevig tegenwicht tegen de federale bulldozer Jean-Luc Dehaene heeft hij natuurlijk nooit kunnen vormen. Het is juist omdat hij federaal niet kon doorwegen dat we bijna 15 jaar na het verdwijnen van Van den Brande nog altijd in de situatie zitten die Maddens terecht aanklaagt.

Mooi dus dat Bart De Wever zijn rol op federaal niveau blijft spelen, want die echte copernicaanse omwenteling moet er wel ooit komen. Tot dat besef bij voldoende kiezers en partijen is doorgedrongen, zorgen wij er mee voor dat de Vlaamse kiezer op het Belgisch niveau inhoudelijk krijgt waarvoor die gekozen heeft.

Gepubliceerd door De Standaard op 2 april 2015, hier op 3 april 2015.

Foto: mezelf zoals te zien bij het opiniestuk in De Standaard

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.