De stakingen en het sociale klimaat

Mijnheer de eerste minister, de tweede spreker vanmiddag heeft ruimschoots zijn tijd overschreden, maar ik heb heel even gedacht: zou ik hem ook mijn twee minuten spreektijd niet geven, want een betere propaganda voor deze regering dan zijn betoog kan ik mij amper indenken.

Hij heeft hier het beeld geschetst van de niet-verandering. Hij heeft hier het beeld geschetst van het maatschappijmodel waar deze regering nu net tegen in wil gaan, want hij is ook een prachtige illustratie van het schone Vlaamse spreekwoord: als de vos de passie preekt, boer, let op uw ganzen.

Het is natuurlijk godgeklaagd dat hier tot dialoog wordt opgeroepen, dat hier tot eenheid wordt opgeroepen, dat hier tot concertatie wordt opgeroepen door een vertegenwoordiger van een politieke partij die zich maandenlang heeft gespecialiseerd in een extreme vorm van desinformatie van de publieke opinie, en die zelfs met zijn fractie in dit halfrond, met de regelmaat van een klok, applaus heeft wanneer extreem-links de regering hier komt aanvallen en zo de indruk wekt dat zij één front vormen tegen de krachten van de verandering.

De krachten van de verandering, waarbij bijvoorbeeld wordt gezegd dat wij jobs moeten creëren. Deze week kregen wij een heel interessante beeld in de media: enerzijds, een artikel waarin staat dat deze regering 65 000 jobs heeft gecreëerd, en deze regering wordt toch vertegenwoordigd door de eerste minister, anderzijds, een foto van de reactie van sommigen waarbij een afbeelding van degene die 65 000 jobs heeft gecreëerd moet worden opgebrand. Dat is de vergelijking tussen, enerzijds, het werken op een constructieve manier en, anderzijds, het permanent neen zeggen tegen elke creatieve manier om naar de toekomst te kijken.

Mijnheer de eerste minister, het bilan van het creëren van privéjobs van zij die nu pleiten voor overleg, is bijzonder klein. Vandaag hebben wij voor het eerst in jaren de hoogste privétewerkstelling die wij hebben gekend voor lange termijn. De enige privétewerkstelling die de heer Di Rupo creëert is in de sector van de schrijvers van toespraken in het halfrond, want hij heeft hier een uitgebreide voorlezing gegeven, maar enig alternatief heb ik er alvast niet in gezien.

Daarom, mijnheer de eerste minister, doen wij een oproep: natuurlijk moet er, nadat in het Parlement de contouren van het beleid zijn getrokken, overleg zijn met degenen die voor de uitvoering daarvan moeten zorgen. Laten wij de verantwoordelijkheden echter leggen waar zij zijn. Het sociaal overleg heeft de ruimte die het verdient, maar de beleidslijnen moeten en zullen worden getrokken in de Kamer.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Collega Dewael heeft daarnet de wet-Onkelinx uit de doeken gedaan, namelijk: hoe meer men de waarheid spreekt, hoe meer zij begint te roepen en te tieren. Als dat klopt, dan denk ik dat er een manier is om haar stil te krijgen. Laten wij een pamflet van de FGTB voorlezen, daar staat zeer weinig waarheid in en dat zal haar zeker tot rust en kalmte brengen.

Mevrouw Fonck, ik ben heel blij met uw geste. Deze witte vlag geeft immers aan waar het eigenlijk om te doen is met de vraag om een moratorium, met name stop uw beleid. Dat is natuurlijk wat wij onder geen beding zullen doen. Wanneer mensen bereid zijn om binnen een concertatiesfeer, met kritische vragen, mee te denken in de operatie waarmee deze regering bezig is, dan meen ik dat wij die dialoog niet alleen willen maar ook moeten aangaan. Laten wij het echter heel klaar en duidelijk stellen, het project van deze regering heeft een inhoud en zal onmogelijk tot een dialoog kunnen leiden met de meest extremistische krachten in deze samenleving. Wanneer wij daar naar streven komen wij tot stilstand en status-quo. Dan komen wij tot de witte vlag die wij onder geen enkel beding willen hijsen.

Plenaire vraag van 2 juni 2016

Foto: Belga