De politieke repressie in Spanje

Mijnheer de minister, in 2006 was mijn zoon 14 jaar, een jonge puber op zoek naar zichzelf en, vooral, heel dikwijls op zoek naar de school. Intussen heeft hij met vallen en opstaan zijn studies afgewerkt. Intussen heeft hij, totaal verrassend en anders dan toen verwacht, een professionele richting gevonden. Vandaag, terwijl wij hier bezig zijn, is hij de wereld aan het verkennen in Thailand. 2006 en 2019, daar zit 13 jaar tussen. Ik moet u zeggen, mijnheer de minister: ik had die 13 jaar met hem niet willen missen.

Nochtans is dat wat boven het hoofd hangt van collega's van ons, die op een vreedzame manier een bepaalde politieke uiting hebben voorgelegd aan de Catalaanse bevolking. Nu kan men daar inhoudelijk over denken wat men wil – in een democratie zijn de gedachten vrij – maar alleen al het idee dat die collega's vandaag zijn veroordeeld en dertien lange jaren van hun vrijheid zullen worden beroofd voor iets wat tot het normale politieke proces behoort, is een onwaarschijnlijke schande.

Vandaag zien wij dat er massale optochten zijn in Catalaanse steden, niet alleen trouwens van voorstanders van het politieke project, maar van voorstanders van het politieke fatsoen. Het Vlaams Parlement heeft deze week unaniem zijn solidariteit uitgesproken met de gevangen politici. Mijn vraag is kort en bondig: welke acties zal deze regering ondernemen op Europees niveau om deze politieke schande aan de kaak te stellen?

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mijnheer de minister, ik weet niet hoever uw ambities reiken om de eerste minister op te volgen. Ik denk dat het vandaag voor u een moeilijke klus is. Het antwoord dat hier is voorgelezen, kan niet anders dan teleurstellen.

Collega's, ik zal in mijn repliek iets voorlezen uit de krant van vandaag. De Vlaamse student Arne, die momenteel in Catalonië verblijft, zegt daar het volgende: "Van mij hoeft Catalonië niet zo nodig onafhankelijk te worden. Ik geloof juist sterk in eenheid. Daarom draag ik bewust geen Catalaanse vlag of andere symbolen, maar ik veroordeel de Spaanse mentaliteit, net als veel mensen hier. Je kan er stilaan niet meer omheen dat de Spaanse overheid fout bezig is, ongeacht je politieke voorkeur. Het begon al op de referendumdag twee jaar geleden, toen pleegde de politie buitensporig geweld, dan de censuur op de Catalaanse zender TV3 – journalisten mochten niet meer spreken over het referendum – en vooral ook wat er zich de laatste dagen afspeelt. Democratische politici zijn ineens monddood en gaan voor jaren de gevangenis in. Barcelona lijkt wel een belegerde stad. Ik zal nooit voorstander van onafhankelijkheid zijn, maar ik ben wel voor respect, democratie en persvrijheid, drie waarden die in Catalonië nu op het spel staan, drie waarden waar wij ons voor moeten hoeden om ze zo te laten belasteren."

Plenaire vraag van 17 oktober 2019

Foto: Belga