Hij scheurde een blad van de maandkalender en kruiste de eerste dag van de volgende maand aan. 1 april 1923.

De dag begon met een gevoel van lichte onzekerheid. De klok hoorde vannacht een uurtje uit de geschiedenis te knippen. Maar gebeurde dat automatisch en welke waarde moest ik hechten aan wat mijn mobieltje als tijdsaanduiding aangaf, in andere omstandigheden toch een betrouwbare bron, althans wat het aangeven van het uur betreft?

Voor al wie zich bij lezing dezer regels zuidelijk van Antwerpen bevindt, kan bovenstaande titel als feitelijk juist beoordeeld worden want deze tekst wordt vanuit de havenstad aan de wereld gepresenteerd maar ook voor lezers uit Essen of Hoogstraten geldt de titel in overdrachtelijke zin aangezien hij doelt op het feit dat mijn voorbije week sterk Nederland-gebonden verliep.

U hebt het vast niet gemist, het fijne nieuws uit de hoek van de Vlaamse regering. Er was uiteraard het stof dat de ploeg bijna maar dan toch niet deed stikken maar daarover wil ik het hier niet hebben. De boerenkrijg over wat de boeren krijgen, inspireerde me vorige week al en de ene zondag is de andere niet.

Deze dagen wordt te allen kant de boerenstiel bezongen en bejubeld. Terecht, en waarom zou ik daar bij achterblijven? Mijn band met de landbouwerij is relatief beperkt maar niet gering van betekenis geweest voor mezelf.

Voorbije week lokte de plicht mij enkele dagen naar Wenen. De week tussen kerst en nieuwjaar mocht die keizerlijke hoofdstad mij ook al onder haar bezoekers tellen maar toen betrof het een parti plaisir.

U kent zeker het, in het bijzonder ter linkerzijde van de Schelde, linkerzijde wanneer u de loop van het stromende water zeewaarts volgt, geuite verwijt dat alles wat televisiekijkend Vlaanderen voorgeschoteld krijgt in het Antwerpse dialect uitgesproken wordt. Hoe dichter bij de koekenstad, hoe meer de wenkbrauwen aan het fronsen gaan bij die al te boute bewering. Aantwaarps? Zelfs wat Tom Waes uitkraamt, komt niet in de buurt van het idioom dat sinjoren als het hunne (h)erkennen.

Mag ik u, indien u deelneemt aan het Tournée Minerale fenomeen, de ondersteunende mare overbrengen dat we welhaast halfweg deze, overigens van de twaalf kortste maand zijn aanbeland. Niet dat daarmee het ergste leed geleden is want de eerste helft ener inspanning moet geacht worden de meest dragelijke tijdspanne daarvan te vormen. Maar goed, twee weken van de kwelling zitten er wel op, de opsteker daarvan melding gemaakt te zien, verdient u wel.

Enkele weken geleden biechtte ik hier een zonde op, weliswaar een uit de pekelcategorie en dientengevolge mijn zieleheil vermoedelijk slechts matig in het gedrang brengend maar die toch aantoonde dat ook het vlees uwer dienaar bijwijlen zwak blijkt en zelfs meer dan vanuit het oogpunt der deugdzaamheid passend mag heten. Wanneer ik bij deze trouwens de indruk wek dat genoemde misstap slecht eenmalig begaan zou zijn, dien ik er hier terstond een nieuwe te erkennen.

Kindjes kwamen dus uit de bloemkolen - wat de vraag doet rijzen waarom we het kleine grut dan ‘onze spruiten’ noemen, maar goed - of, die versie stond ook ter beschikking, werden ingevlogen door ooievaars. Wanneer gevorderden ingelicht dienden omtrent de omstandigheden die aanleiding gaven tot het ontstaan van henzelf, kon er opgeschaald worden naar bloemetjes en bijtjes als al iets minder omfloerste variant van het echte verhaal waarbij, zoals ik bij u geweten durf achten, het in essentie neerkomt op het overbrengen van wellicht tot vermaak maar eigenlijk tot voortplanting bedoelde opgewekte lichaamssappen.