Het conflict in ­Oekraïne bewijst dat de gevoeligheid voor zelfbeschikking springlevend is, stelt Peter De Roover.

De verschrikkelijke gebeurtenissen in Oekraïne betekenen niet dat er verder niets zou gebeuren. De verschrikkelijke gebeurtenissen in Oekraïne betekenen wel dat er minder aandacht is voor de dingen die daarbuiten plaatsvinden. ‘Nieuws’ is namelijk een bijzonder en moeilijk te vatten fenomeen waaraan menigeen zich wel eens vertilt. ‘Nieuws’ hoeft bijvoorbeeld, in tegenstelling tot wat het woord insinueert, niet nieuw te zijn. Oud nieuws dat vergeten is, wordt weer gewoon ‘nieuws’ dat slechts de meest waakzame verzamelaar van berichten tot de opmerking zal brengen daarvan reeds eerder in kennis gesteld te zijn.

In de regering willen er nog weinigen De Croo kussen. Maar de krokussen hebben ons deze dagen uit ons kot gelokt. Wisten wij veel dat corona zou gevolgd worden door zoveel meer dan vier Russen. De kruitdampen waaien van Oekraïne naar hier en stijgen ook nadrukkelijk op uit de benzinepompen. Aan wat frisse lentelucht zijn we dus heel erg toe.

De voorbije week voerde ons naar Athene, daarmee de afstand met Moskou bemeten in uurgordels half slechtend en die in godsdienst voor tweederde.

Dat was wel schrikken. Een oorlog op Europees grondgebied is alleen voor de alleroudsten niks nieuws. De oorlog in Joegoeslavië was wreed en de Oude Brug van Mostar herkenden we van de postkaarten die tante Jeanne ooit apetrots opstuurde vanop de camping; de terreuraanslagen 9/11 brachten het geweld via de televisie tot in onze woonkamer, die van Zaventem en Maalbeek zowat tot aan onze voordeur. Ellende, traumatiserend zelfs maar geregelde oorlogen waren het niet.

Europese lidstaten financieren reeds jaren de oorlogskas van het Russisch leger met het belastinggeld van hun burgers door de Europese afhankelijkheid van Russische olie en gas.

Na de Val van de Berlijnse Muur - ik heb daarvan thuis nog een brokske liggen, gegarandeerd authentiek want eigenhandig ter plekke opgeraapt - waarde een spook door Europa: dat van het zegevierende kapitalisme.

N-VA komt met een eigen plan om de werkzaamheidsgraad op te trekken tot 80 procent, en dat binnen de tien jaar. De oppositiepartij vindt dat de federale regering die doelstelling verwaarloost. N-VA beoogt onder meer de beperking van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd en de verdere regionalisering van het arbeidsmarktbeleid, maar ook nieuwe voorstellen als ‘doorstartbanen’ en ‘arbeidsintegratiejobs’.

Toch hét bizarre moment van de week. Donderdag na 14 uur drongen leden van de Vivaldi-meerderheid aan op versoepelingen omdat we buiten de meest dreigende fase zijn beland.

Enkele uren later stemden ze voor de bevestiging van de epidemische noodsituatie (!) via de onzalige pandemiewet.

Wij stemden alvast tegen én starten een procedure bij het Grondwettelijk Hof om te pandemiewet te schrappen.

Oppositiepartij N-VA stapt naar het Grondwettelijk Hof tegen de pandemiewet. Dat bevestigt fractieleider Peter De Roover. Details over de procedure wil De Roover voorlopig niet kwijt omdat de partij nog de laatste hand moet leggen op de teksten en de procedure dus nog niet is opgestart.