Italië ligt dus intussen achter de rug maar daarmee is niet gezegd dat elk uitzicht op avontuur voorbij zou zijn. Ik ben momenteel bijvoorbeeld op avonTuur.

We schrijven 1952. Vincent Auriol was Franse president, de eerste in wat de vierde republiek werd gedoopt aangezien ze volgde op de derde. Die had de tweede wereldoorlog niet overleefd en de nieuwe grondwet van 1946 bepaalde dat de macht van de president serieus werd teruggeschroefd ten voordele van de Assemblée Nationale.

Iedereen heeft het er over: de energiefactuur. Simpele oplossingen zijn er niet. Wie beweert van wel, belazert het publiek. Het valt me echter op dat een voor de hand liggende vraag zowat compleet vergeten wordt. Daarover dit stukje.

Het is nog enkele dagen augustus, dus als ik me haast, mag het nog over de vakantie gaan. Weliswaar schrijf ik deze woorden alweer gezeten in ons petieterige stadstuintje maar de hemel is blauw (als ik mijn rechteroog dichtknijp zodat ik die wolk niet waarneem), de zon doet de vijgenbladeren lichtgroen oplichten, de oleander bloemt nog en vooral de wat afgebladderde beige scheidingsmuur maakt het niet zo moeilijk me te verbeelden dat ik nog ergens in Italië vertoef. De espresso staat naast me en er beginnen zowaar kerkklokken te luiden.

Bij grote hitte kan een koude douche helpen. Een Spaanse filosoof schetste zowat honderd jaar geleden een, laten we zeggen uitdagend beeld van de ‘massamens’. Past het ook nog vandaag? Zo ja, kan het voor zo’n douche zorgen, weliswaar één die niet verkwikkend te noemen is. Of toch en is een blik in die spiegel juist heilzaam om te helpen een alternatief te vinden voor paniekerige eindtijdprofetieën dan wel zorgeloos gefluit in het donker. De bizarre synthese waarbij anderen verantwoordelijk zijn voor de komende eindtijd en stevig moeten inleveren terwijl we zelf recht hebben op zorgeloos gefluit, klinkt toch net iets te gemakkelijk.

Toen ik een tijd geleden ‘La Superba’ las, wist ik niet dat De Hoogmoedige dit jaar onze reisroute door de laars enkele dagen zou onderbreken. Ilja Leonard Pfeijffer ontdekte jaren geleden Genua, want het gaat dus over die stad, bleef er hangen en schreef er dat literaire monument over. Je houdt van schrijver Pfeijffer of je houdt er niet van. Ik hou er van en heb moeite om te snappen waarom je er niet van zou houden.

(Noot achteraf geschreven: Het zal de zalige omgeving geweest zijn die me van geen ophouden deed weten. Noem het een stevige cappuccino, al hoor je die volgens de regel niet meer te drinken na 11 uur. Wie evenwel in het lezen volhardt, komt op het einde de passus tegen waar ik u om uw medewerking bid.)

Als de regering van Alexander De Croo niet voor de bizarre bijzonderheid zou gaan zorgen om tijdens het parlementaire reces wél beslissingen met inhoud te gaan nemen en als de zomerse rust niet wordt verstoord door echte (overstromingen in de Vesder-vallei) dan wel ietwat overtrokken (fipronil) calamiteiten, zit de kans er in dat de volgende weken wat minder hectisch zullen verlopen.

Het verschil tussen reces - de vergaderingen worden opgeschort - en vakantie - uitstrekken met de zalige wetenschap daar niet bij gestoord te zullen worden - bleek voorbije week weer cruciaal. Geen commissiezittingen, plenaire vergaderingen of partijbijeenkomsten voor mij; geen gemeenteraad, schepencollege of bestuursvergadering voor haar.

Het reces kwam voor de regering-De Croo niets te vroeg. De amechtige zoektocht naar iets wat lijkt op een geloofwaardige zomerdeal leverde slechts minipakketjes op die er in essentie op neerkomen dat de Vivaldi-partijen akkoord gaan de noodzakelijke socio-economische hervormingen uit te stellen.