Vorige week verbleef ik enkele dagen in Washington DC en vervolgens in Nevada. In die laatste staat ligt Las Vegas en van uit ons hotel volstond een wandeling van 10 minuten om de beroemde/beruchte Strip te kunnen opdraaien.

‘Hotel Mama’, ik verbleef er vele jaren, ook nog toen ik al geacht mocht worden op eigen benen te kunnen staan. De uitbaatster dreef haar doening met veel zin voor maat. Deel van het loon afstaan en in ruil was en plas gedaan, goede burgerlijke keuken beschikbaar, zonder sluitingsdag. Alles keurig opgeplooid en warm geserveerd. Verder bemoeide de uitbaatster zich amper of niet met mijn bezigheden die zich nog slechts in zeer geringe mate afspeelden binnen haar blikveld. Zij vroeg niet wat ik uitspookte, ik vertelde het haar ook niet en we hadden dan ook nooit ruzie.

Genoot u van dat extraatje uurtje nachtrust, dat u verdiende door er zes maanden geleden één af te geven? Wij hebben hondje Tuur op bezoek. Die hanteert geen uurwerk en wilde die ochtendplas dan ook niet uitstellen. Maar eens geledigd, draaide hij zich weer lekker in een bolletje. Geen hond overboord dus.

Er zijn van die weken die de goesting verder opdrijven. Vorige week was er zo een. De regeerverklaring van de club-De Croo was om te huilen en stimuleerde om verder te ijveren voor een ander beleid.

De concrete situatie ben ik intussen vergeten want de voorbije week telde aardig wat wakende uren, bovengemiddeld veel, waarin ik aardig wat mensen, bovengemiddeld veel, tegen het lijf liep en ik werd dus wel eens aangesproken als ‘mijnheer De Roover’, meer specifiek ergens-ik-weet-niet-waar door iemand-ik-weet-niet-wie en dat vormt de aanleiding voor het hiernavolgende.

Maandagavond haastte ik me ietwat voortijdig weg uit een partijvergadering teneinde mijn opwachting nog te kunnen maken op het gratis vat van Jong N-VA StuAnt, de bundel studenten aan Antwerpse hogescholen en universiteit die ons aller N-VA genegen zijn. Ik mag ten tweede male mezelf peter van dit genootschap noemen - peterpeter dus - en draag het daar bij horende lint met gepaste trots. Dan hoort mijn agenda zich toch wel wat te buigen opdat die van de club van praeses Oscar en co. er wat in zou passen.

Wanneer u dit leest, sjees ik in mijn rode bolletje , mijn cinquecento, zo’n wagentje dat je alleen al voor de naam aanschaft, ergens richting Ronse, dan wel ergens tussen Ronse en Anzegem, of, indien u een laatlezer bent, alweer ergens halfweg tussen zuidwest-Vlaanderen en de koekenstad.

Indien uw ouders er vergelijkbare opvoedingsstandaarden op nahielden als de mijne, werd u dat als kind stevig ingelepeld. Mijn opvoeding verloor daarbij ietwat aan rechtlijnigheid aangezien tante Jeanne er in de familie om bekend stond niet altijd nauwlettend op de fijngesnaardheid harer woordkeuze te letten en diezelfde tante Jeanne buiten familiegebeurtenissen voor mij gewoon mama heette.

‘Hola, De Roover, ‘t is zondag hé’, hoor ik u tot hier zuchten terwijl u al na de eerste zin zin hebt om af te haken.

Vieren we weer een verjaardag van de democratie of bereiden we er de begrafenis van voor? Klimaatalarmisten zien andere prioriteiten dan het in stand houden van ons bestuursmodel. Maar er wordt wel zedig over gezwegen.