Zondagse mijmering: Hoe zou het morgen zijn?

We kunnen al van alles. Nieuwe heupen steken, het is routine geworden; robots op smsjes doen antwoorden alsof het een oude schoolkameraad betreft, het ligt binnen handbereik; de rekening op het terras betalen en dan iedereen zijn deel via een scan laten storten, we doen het alsof we nooit anders kenden; ijsjes maken met inktvissmaak, goesting is kopen. Elke dag komt er straffe kost bij. De toekomst voorspellen, dat lukt echter nog niet echt.

Labels

Zondagse mijmering: Eenieder wordt geacht de wet te kennen

Ik hou van distels, laat ik dat maar gewoon meteen toegeven. Mogelijk ben ik distofiel geworden in Schotland waar die koppige plant zich tot in de meest woeste uithoeken weet te handhaven. Ooit vertelde een oude Schot me dat een distel de enige plant is waarvoor schapen de snuit ophalen. Tja, het is dat of de snuit openhalen natuurlijk. Het Schotse landschap zou dus zo distelrijk ogen omdat de schapen de rest kaalvreten. Of het verhaal klopt, weet ik niet maar dat ik het me nog herinner niettegenstaande de hoeveelheid whisky die dat gesprek begeleidde, mag een mirakel heten.

Labels

Zondagse mijmering: Vangst tussen Pont d’Arcole en Pont Louis-Phippe

Vrijdag werd ik het slachtoffer van een schaking die na een treinrit, zowat twee uur verlengd omdat iemand mijn verjaardag - het noemen van die samenloop suggereert geen verband - uitkoos om zich ‘op het spoor te begeven’ zoals men in treinmaatschappijtermen een zelfmoord omfloerst aanduidt, eindigde in Parijs, wat verklaart waarom ik me nu in de lichtstad bevind. Tussen die ontvoering en de herdenking, diezelfde dag, van mijn verschijnen in de wereld mag wel een oorzakelijk verband vermoed worden, wat dan weer verklaart waarom ik mij gewillig en dus zonder enig verzet liet meevoeren naar die bij de aanvang van het manoeuvre nog onbekende bestemming.

Labels