Opinie

Houdt u van koeienmest? Toegegeven, de vraag hoort gespecificeerd. Zonder verlichtende omkadering kan hierop geen zinnig antwoord geformuleerd worden. Veronderstel dat u ‘ja’ antwoordt, waarop ik verduidelijk te bedoelen of u koeienmest lust, dan mag vermoed worden dat de vraag eerder verwarring veroorzaakte dan voor opheldering zorgde.

Dan kom je in de oppositie terecht en, ja, dan moet je als fractie ook oppositie voeren. Macht zonder tegenmacht vormt een gevaar. Onze Kamerleden klaren die klus met verve. Maar…

Neen, wees gerust ik hou er over op. Gewoon onderaan nog even meegeven waar u kunt klikken om te genieten van mijn reeks potkastjes over 1848.

Ik noem ze hier slechts bij wijze van voorbeeld, echt waar. Deze zomer las ik nog wat meer dan anders over die nooit teleurstellende want o zo boeiende 19e eeuw om er vervolgens wat over te gaan babbelen in de nabijheid ener micro. En weet u wat: hoe razend elk van de negen afleveringen ook mogen wezen, waardevrij horen ze absoluut niet genoemd te worden. In tegendeel, ze laten een verhaal horen, wat de feiten betreft (doorgaans) correct, wat de lezing daarvan aangaat helemaal gekleurd.

Al wandelend met Tuur aan het andere eind van de les, onduidelijk wie door wie via die band werd geleid, kruisten we een koppel zich door niets bijzonders in de kijker fietsend, noch door het allerklassiekste rijwiel dat ze bereden, noch door zomerse short en bijhorende hemdje waarin ze getooid waren, noch door haartooi. Toch nam ik hen waar, bewuster dan de bomenrij of weideafrastering waarlangs of de grassprietjes waarover ze pedaleerden.

De staatsbon vormde zowat hét onderwerp van gesprek in de slotweek van augustus. De didactische opportuniteit die het initiatief biedt, bleef evenwel onbenut en dan speelt mijn leraarsverleden op. Didactiek houdt zich o.m. bezig met de vraag hoe kennis best wordt doorgegeven. De staatsbon is uitermate geschikt om een mechanisme te illustreren dat te weinig onder de aandacht komt. Het gaat nochtans over een cruciaal onderdeel van de maatschappelijke ontwikkeling.

Om twee redenen liet ik het geplande thema voor mijn zondagsmijmering te elfder ure voor wat het was. Of beter, verschoof ik de behandeling ervan naar een eventueel later tijdstip. Steken evenwel later opborrelende gedachten figuurlijke stokken in de wielen dan zult u, waarde lezer, er nooit kennis van nemen, weliswaar in ruil voor dat nooit gekende iets naar mijn gevoelen beters voorgeschoteld krijgend. De toekomst zal bescheid geven.

Waarin bent u deskundig? Mochten de lezers dezer in beperkte kring zeer gesmaakte maar wellicht niet op het allerbreedste doelpubliek mikkende zondagsvriend doorsnee sociale media-gebruikers genoemd kunnen worden, volgden hieronder wellicht uitgebreide reeksen domeinen des levens waarin ze bovengemiddelde expertise de hunne zouden noemen.

Verloren maandag - ik besef volkomen seizoensvreemd aan te vatten - mag gerekend worden tot de invasieve Antwerpse gebruiken. Geen parkingbewoner - sta me toe deze als neerbuigende bejegening ontstane omschrijving van niet-Antwerpenaren, vervolgens door deze laatsten als geuzenaam geadopteerd, hier met minzaam oogmerk te hanteren - denkt er zelfs maar een wijle aan moeder of vader te eren op de data waarop dat geschiedt in het gebied omsloten door de oorden Sint-Niklaas ter ene en Turnhout ter andere zijde.

‘Dat terrasje op Place du Tertre, heerlijk’, herinnerde ze zich. De Dômes des Invalides blijft hem intrigeren, klonk zijn insteek waarop nummer drie de sfeer van de Rive Gauche uniek noemde. Nummer vier bekende, aarzelend want beseffend dat deze woorden nooit meer kunnen ingetrokken worden, nooit in Parijs te zijn geweest. Er viel een ongemakkelijke stilte. De drie keken elkaar verbijsterd aan. Moest er nu geschaterlacht worden of paste een meelevend klopje op de schouder?

Op de fb-muur van een goede en bovendien inspirerende vriend (goed, inspirerend en vriend; eerdaags scholen wij samen aan dezelfde tafel en dus lijkt het me niet onverstandig deze drie concepten hier hem typerend te clusteren) las ik kortelings de vaststelling dat een student in 1968 met een Citroën 2CV mobieler was dan Karel de Grote. Klopt natuurlijk, als ware het een zwerende vinger.