Catalaanse herfstbedenkingen

Catalaanse herfstbedenkingen

Een frisse herfstwandeling is nu belangrijker dan een telefoonregen van journalisten. Die goede lucht geeft wel aanleiding tot enkele bedenkingen over de Catalaanse kwestie.

Gisteren bleek ik bijzonder populair bij de journalisten. Zoals mening ander N-VA’er werd ik gebombardeerd met telefoontjes en sms’sjes van zowat alle persmedia met de one million dollarquestion: zit de Catalaanse minister-president Puigdemont in Brussel? Maar, I’m from Barcelona, I know nothing. Het was heerlijk herfstweer en dus vooral tijd voor een frisse wandeling.

 

Onze media zijn wel erg bezig met het thema maar het valt op hoe Madridofiel de meeste commentatoren zich opstellen. De voorbeelden zijn te talrijk om ze hier op een rijtje te plaatsen. Vreemd, zou je denken, want een minderheid die zich vreedzaam probeert te manifesteren mag doorgaans op de sympathie rekenen van ons journalistenheir. Spijtig genoeg stroomt er echter geen water tussen Catalonië en Spanje want dan viel het woord neokolonialisme geheid.

 

Dé reden van die Rajoy-sympathieën is natuurlijk van binnenlandse aard. De Catalaanse strijd wordt geïdentificeerd met het Vlaams-nationalisme en dus met de N-VA. Daarmee krijgt het Catalonië-verhaal hier meteen een binnenlands etiket. Al te veel begrip opbrengen voor de Catalaanse zaak zou wel eens kunnen geïnterpreteerd worden als steun voor de N-VA. Daarop wil een beetje zich respecterende journalist zich natuurlijk niet laten betrappen.

 

Ook op sociale media zie je linkse twitteractivisten plots gewelddadig politieoptreden goedpraten, het oppakken van politieke activisten relativeren en totaal blind worden voor fascistische groeten van deelnemers aan Spaans-unionistische betogingen.

 

De idiotie druipt er bijwijlen af. Theo Francken antwoordt correct op een vraag van een journalist en legt uit hoe de wettelijke vork aan de steel zit. Dat heet dan profileringsdrang. Ja, Theo is een gedreven en soms impulsieve politicus; een man met hart voor zijn zaak. Dan worden bochten wel eens scherp genomen. Dus, zo redeneren tegenstanders dan, is het een makkie om hem neer te zetten als onverantwoorde brulboei die niet weet wat hij uitkraamt.

 

Die drang om hem zo te framen leidt dan tot enormiteiten als de volgende op de voorpagina van De Morgen van gisteren, maandag 30 oktober. Volgt u even mee. De krant citeert Theo’s uitspraak voor VTM: “Catalanen die zich politiek bedreigd voelen, kunnen asiel aanvragen. Dat geldt ook voor Puigdemont.” De krant geeft daar wat commentaar op en vervolgt iets verder in het artikel: “Juridisch gezien houden de uitspraken van Francken alvast weinig steek.” Onzin, dus wat de staatssecretaris uitkraamde, want wat zegt de echte expert? We citeren de volgende zin: “Voor Dirk Vanheule, professor migratierecht aan de Universiteit Antwerpen, is de situatie duidelijk: Puigdemont mag asiel aanvragen…” (De prof voegt daar aan toe dat hij weinig kans zou maken.) Expert Vanheule zegt in de krant dus letterlijk wat Francken verklaarde.

 

Samengevat: Theo zegt dat de zon schijnt. De krant zegt dat die uitspraak feitelijk weinig steek houdt want de expert zegt letterlijk… dat de zon schijnt.

 


Samengevat: Theo zegt dat de zon schijnt. De krant zegt dat die uitspraak feitelijk weinig steek houdt want de expert zegt letterlijk… dat de zon schijnt.


 

Intussen verscheen op 25 oktober een verklaring op de webstek van de United Nations Human Rights, Office of the High Commissioner onder de titel: “UN independent expert urges Spanish Government to reverse decision on Catalan autonomy”.  Die expert, Alfred de Zayas, is aangesteld als de eerste onafhankelijke expert voor de promotie van democratische en billijke internationale orde door de Human Rights Council. Hij zegt op basis van het internationaal recht dat Spanje niet zomaar de autonomie van de Catalaanse overheid kan terugschroeven op eigen houtje. Blijkbaar kan die Spaanse rechtsorde dan toch botsen met de internationale juridische grondslagen.

 

Tijdens het debat over de State of the Union op 11 oktober zei ik letterlijk: “U <premier Michel> hebt in het internationale luik van uw toespraak verklaard dat Europa een gedachte en een droom vertegenwoordigt. Dat is natuurlijk ook de droom van de vrije expressie van burgers en het hoge goed van zelfbeschikking. U hebt er bijvoorbeeld op gewezen dat oplossingen, die momenteel in het geding zijn, tussen Barcelona en Madrid, moeten passen in de internationale orde. Voor de internationale orde verwijs ik graag naar het Handvest van de Verenigde Naties, dat gelukkig het zelfbeschikkingsrecht der volkeren fundamenteel noemt en naar voren schuift.”

 

Even later voegde ik daar aan toe: “Daarom denk ik dat er tussen de waarden die wij naar voren schuiven <de nationale en internationale rechtsorde waar de premier als maatstaven naar verwees> , waarbinnen wij moeten opereren, op een bepaald ogenblik botsingen kunnen zijn. Ik mag hopen dat de dialoog die vanuit Catalaanse zijde duidelijk wel naar voren wordt geschoven, gisteren nog eens heel nadrukkelijk, ertoe mag leiden dat ook de Spaanse rechtsorde past binnen de logica van de internationale rechtsorde en rechtsprincipes die wij daarin delen.”

 

Het waren nog niet zo’n gekke woorden want uiteraard was toen al duidelijk dat die Spaanse rechtsorde haaks staat op de internationale.

 

Het slotzinnetje van de verklaring van de Zayas past dan weer helemaal binnen de lijn die ik verdedigde in meerdere televisieuitzendingen (onder meer De Afspraak op 19 oktober) en zelfs al op de avond van de referendum op 1 oktober rechtstreeks van op de Plaça de Catalunya in Terzake. De Zayas schrijft terecht: “The only democratic solution to the current impasse is to suspend repressive measures and to organize a referendum so as to determine the true wishes of the population concerned. Such a referendum should be monitored by the EU, OSCE and private observers including the Carter Center.

 

Uiteraard ben ik voor Catalaanse onafhankelijkheid, maar ik ben geen Catalaan en dus doet mijn mening niet ter zake. Het is niet het resultaat waar wij ons mee te bemoeien hebben, daarover horen de Catalanen te beslissen. Maar het proces hoort wel fatsoenlijk te verlopen, want Spanje is tenslotte lid van de EU. En dan moet aan een aantal basisstandaarden voldaan te worden. Op dat vlak gaat Madrid manifest in de fout. En de EU? Die zwijgt.

 


 

Hier gepubliceerd op 31 oktober 2017. 

 

Foto: Door mij getrokken op referendumavond op de Plaça de Catalunya

 

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.